Her þey sýradan…
Masanýn üzerinde yerini almýþ kalem ilk kez bu kadar anlamsýz duruyor. Yüzler bilindik, yaðmur hep ayný þekilde yaðýyor. Boðuluyorum, nefes almayý özlüyorum. Koþmak istiyorum ufuk çizgisine doðru. Yakalamalýyým onu, öyle sýký çekmeliyim ki ikiye ayýrmalýyým gökyüzünü. Paramparça olmalý gökyüzü. Hiç kullanýlmamýþ gibi, tam istediðim gibi *
Paramparça gökyüzüne yansýyan kent.
Kent parçalarý…
Sokaklar, caddeler, evler, çocuklar ve ýslak yavru kediler. Savunmasýzlýðýna, terk edilmiþliðine, acýnasý hallerine ve soðuk kaldýrým taþlarýna bakmalýyým kentin, ilk kez görüyormuþçasýna. Yaralarýna dokunmalýyým tek tek, keþfetmeliyim. Parçalara yüzümü sürmeliyim, karýþmalý gözyaþlarýmýz. Acýlarýmýz, endiþelerimiz ve bölük pörçük rüyalarýmýz çarpýþmalý, kaynaþmalý. Evlerin sarý ýþýklarýný sevmeli, soðukluklarýný sevmediðim florasan lambalarý kýrmalýyým bir bir. Bütün perdeleri kaldýrmalý, tüm hayatlarý görmeliyim. Gülenleri, yas tutanlarý, ufacýk elleri, anneleri… Annelerin kokularýný duymalýyým. Gri kentin tüm ayrýntýlarýný içime almalýyým. Hepsini ayný anda hissetmeliyim. Sevmeliyim. Her þeye raðmen. Kendime raðmen. Sevecek gücümün kalmamasýna raðmen. Teselli etmeliyim onu. Kenti, kentin aðlayan çocuklarýný, süt kokulu annelerini, ýslak yavru kedilerini, gözyaþlarý yanaklarýnda sessizce yuvarlanan, yüreði kent kadar paramparça olmuþ, kabarmýþ, göðe yükselmiþ kim varsa, ne varsa dokunmalýyým tek tek; acýlarýma, endiþelerime, savunmasýzlýðýma, kafa karýþýklýðýma, içimin sýkýntýsýna ve aslýnda teselliye muhtaç oluþuma raðmen. Dinlemeliyim onu, o da beni reddetmemeli. “Ýyi ki geldin, bir daha gitme.” demeli; gideceðimi, kaybolacaðýmý bilmesine raðmen.
Birleþtirmeye çalýþmalýyým parçalarý ve her doðru parçayý buluþum iyi gelmeli kalbimin sýkýþmasýna. Kent parçalarýna her defasýnda daha þefkatli dokunmalýyým. Rengini hiç bozmadan, aðlayan çocuklarý ve anneleri susturmadan, belki onlarla aðlayarak…( Pembe, mor, sarý ya da turuncu istemez ki kent, boyanmayý sevmez. Sen boyarsýn onu kendi rengine, ben boyarým, belediyeler süslerler saçma sapan ýþýklarla ve anlamsýz ayrýntýlarla.) Sarýlýp aðlayarak temizlemeliyiz birbirimizi, gözyaþlarýmýzýn birlikteliði geniþletmeli ruhumuzu.
Ben parçalarý birleþtirirken daha iyi hissetmeliyim, o da þefkatli dokunuþlarýmý hissettiðinde. Öyle bir an gelmeli ki kentin parçalarý tamamlamalý kendini, bense hiçbir þeyin sandýðým kadar zor olmadýðýný görmeliyim. Hiçbir þey sandýðým kadar, hissettiðim kadar zor deðil!
Göz pýnarlarýmda biriken yaþlarý silerken arkasýný dönmüþ, çekip giden sýradanlýðýn ayak seslerini duymalýyým. O beni terk ederken ben gözlerimin önünde akþam ýþýklarý henüz parýldamaya baþlamýþ þehrin üstündeki yaðmur bulutuna atlayýp düþmeliyim kentin üstüne, biraz buruk, biraz hüzünlü, biraz karmaþýk…

*
…Fatih'te yoksul bir gramofon çalýyor
Eski zamanlardan bir cuma çalýyor
Durup köþe baþýnda deliksiz dinlesem
Sana kullanýlmamýþ bir gök getirsem
… Attila Ýlhan