Merhaba Sevgili…!

Nasýlsýn? Bugün hangi rengindesin hayatýn? Hangi deminde, hangi düþünde yaðmur yüreklim…

Þimdi Londra’nýn karlý bir akþamýndan yazýyorum sana bu satýrlarý. Hem de buzdan hayaller kurarak. Yokluðunda buz tutan ellerimle… Oysa sana sýmsýcak düþlerle gelmiþtim, sýmsýcak umutlarla. Þimdi Pencerelerimden ýþýk sýzmýyor, gece kendi karanlýðýnda büyüyor sevgili… Ruhlarýn kapýlarýný açan bir hüznün siyahlýðýnda. Aklýn deli divane olduðu vakitlerdeyim. Belki poyraz, belki lodos, yalnýzlýðýmý daðýtacak bir rüzgârýn yoldaþlýðýný arýyorum sevgili.

Bütün acýlarýmý, bütün özlemlerimi, tek tek koltuðumun altýna biriktirip geldim buraya… Koskoca dört saatin, benim için neredeyse sonu gelmez yolcuklara dönüþmesi ise ayrý bir katmer oluþturuyordu, seninle yaralý yüreðime… Sensiz her yere kara kýþ gelmiþ be sevgili. Son yýllarda görülmeyen bir soðuk, insanýn iliklerini donduran. Bir yönden de seviniyorum bu karakýþa, kimse anlamayacak diye sensizlikten buz tutmuþ yüreðimi. Kimse ne oldu demeyecek yüreði sýmsýcak bir adama.

Gelir gelmez Londra’nýn en hareketli yerlerine attým kendimi. En kalabalýk meydanlarýna, caddelerine… Bir yaným unut diyordu seni, bir yaným kalbinde taþý. Hayýr unutma... Trafalgar square, Picaddilly circus, Oxfort street ve Covent garden’ dayým ve bu acýyla gidecek daha çok yerim var. Kalabalýklara sýðýnmalýyým. En azýndan bugün yalnýz kalmamalýyým. Söylesene, kalabalýklar unutturur mu seni sevgili …?

Yollara vuruyorum kendimi, mütevazý heykellerle karþýlaþýyorum. Roma sütunlarýyla, bazen halkýn kendi hatýralarýnda gizli, yýl dönümlerinde çiçek býraktýðý aný köþeleriyle karþýlaþýyorum. Belki burada bize de bir aný köþesi yapmalýyým. Yine yürümeye devam ediyorum. Dikilitaþlarla anýlan general/komutan heykelleriyle karþýlaþýyorum, Kraliçe Victoria dönemine ait heybetli binalarla… Dünyanýn en büyük limanýndayým sevgili ama hiçbir araç beni sana getirmiyor… Getirse de zaten sen kabul etmiyorsun sevgili… Bu kadar mý gücümü aþan bir dilek olmuþsun benim için.

Senden ne kadar kaçmak istesem hep bir hatýra, hep bir özlem sahnesiyle karþýlaþýyorum. Bankta oturan bir çift takýlýyor gözüme, soðuða aldýrýþ etmeden oturuyorlar elele, gözgöze. Gözlerinden ýsýnýyorlar galiba, sevgi dolu bakýþlarýyla ýsýtýyorlar birbirlerini. Bu kareye bakýnca sen geliyorsun aklýma. Biz seninle sevgili deðil, bir masada oturacak arkadaþ bile olmadýk, hatta þehrin bir yerinde tesadüfen yan yana gelen iki yabancý bile olamadýk sevgili…

Ne olmuþtu bize? Neden bir çift söz edemeyecek kadar vakit ayýrmadýn bize? Neyi yanlýþ yapmýþtýk, neyi eksik…? Bu kadar mý tecrit edilecek bir insandým? Bu kadar mý virüs taþýyordum dilimde. Neden bir kere olsun anlamaya gayret göstermedin. Neden bize bir fýrsat vermedin sevgili… Bir kere yan yana gelseydik, sen isteseydin inan dünyalar aralanýrdý. Sen isteseydin daha öncede söyledim devrim olurdu sevgili…

Biraz çemberin dýþarý çýkýnca, daha iyi anlýyormuþ insan. Meðer ben bunu geç fark etmiþim. Çünkü kýþ aylarý çoktan baþlamýþtý senin gönlünde. Çorak yüreklere sevgi ekilmiyormuþ. Senin gönlün nadasa býrakýlmýþ. Ama insanýn hayattan her zaman öðreneceði yeni þeyler oluyormuþ.Belki de böyle avunmalýyým. Böyle avutmalýyým kendimi. Bu kez de seni öðretti bana, yüreðinin soðukluðunu, kýþ soðuklarýný… Unuttuðum Ankara ayazýnýn senin yüreðinle nasýl buza dönüþtüðünü…

Bu gece tek sen deðilsin beni yalnýz býrakan, yýldýzlarýmda yok yanýmda. Yýldýzlarýn býraktýðý, ýþýk damlalarý. Yýldýzlarýn ýsýttýðý sözlerimde yok bu gece. Gece sükûnet, gece sýnýrsýzlýk, gece tuzlu bir göz damlasý ardýnda…

Gece hüzünlü uzaklar..Uzaklara takýlýyor gözlerim, hem de dilimde kutlu bir duayla…

Þehrin geliyor aklýma. Ankara’nýn caddeleri, parklarý, bahçeleri, insanlarý ve yýldýzlarý derken, koskoca bir ay tükenmiþ be sevgili. Ýlk geldiðimde çýnar yapraklarý dökülmüþtü ve sonbaharýn tüm hüznünü taþýyordu þehrin caddeleri. Ama yinede bir bayram sabahý kýpýrtýsý taþýyordu yüreðim. Senin þehrinde olmanýn sevincini..Sana bir adým daha yaklaþmýþ olmanýn sevincini taþýyordu. Oysa þimdi buz kaplamýþ þehrin caddelerini, giderken býraktýðým göz yaþlarý donmuþ ardýmda sevgili… Kent öksüz ve yangýn yeri düþtüðün hayallerin. Senden geriye kalan, sadece ayný þehirde nefes almak ve ayný göðe bakabilmek avuntusu… Meðer sen insana sadece bir düþmüþsün, düþlerinde kendine bile yer yokmuþ senin… Þimdi düþte gör, düþ de gör sevgili…

Hadi, biraz da sana dönelim sevgili. Kimbilir þehrinin þimdi neresindesin. Ne yapmaktasýn? Baþardýn be deli kýz. Kendine ulaþtýrmamayý baþardýn. Kendine saklanmayý, kendine kapanmayý… Sevinebilirsin þimdi. Ne kadar zorum ben diye övünebilirsin de kendinle. Hatta hücremden dýþarý çýkmadým, kapýma gelene kim o demedim diye kendinle gururda duyabilirsin. Baþardýn be sevgili. Tebrik ederim, baþardýn. Peki, tahlillerin doðru çýktý mý? Hassas yüreðinle, su terazisi gözlerinle yaptýðýn ölçmelerin tartmalarýn… Tahmin ettiðin gibi mi oldu? Hani baþkalarýnýn içlerini okuyabildiðini söylemiþtin. Okuyabildin mi benimde içlerimi?

Ama yinede kýzamýyorum sana… Bir güvercin tedirginliðindesin. O kadar dilin, gönlün yanmýþ ki; her sözü üfleyerek dinliyorsun. Korku o kadar iþgal etmiþ ki bedenini, o kadar yaralamýþlar ki seni. Artýk sende yaralýyorsun. Bel ki oda bana denk geldi. Belki de benden çýkardýn hayatýn tüm hýncýný… Belki senin yerinede ben konuþmalýyým, senin yerinede ben kurmalýyým cümleleri… Belki de sükûnla beklemeliyim sevgili. Sükunla bana gelmeni…

Belki de sen daha küçük bir kýz çocuðusun, henüz sevda nedir bilmeyen… Belki de þýmartmýþlar seni, ondandýr bu kýrýp, döküþün. Belki de sözlerin var sadece senin, ellerin var. Senin ýþýðýn yok sevgili… Senin ýsýnacak bir sevgin yok. Senin yüreðin yok. Belki de sen diye biri yok. Sen hayalsin sevgili, benim yarattýðým bir hayal. Çünkü sen yoksun be sevgili… Yoksa var mýsýn? Varsan, hani nerdesin be sevgili? Soðuktan mý düþüyor bedenin? Yoksa boyun mu eðiyorsun? Neden bu kadar güçsüzsün? Rüzgâr seni de mi savuruyor hep bilmediðin, görmediðin o yabancý bakýþlara?’

Sen yüreðini çözebilseydin siyahýndan, kollarýný kendinden çözüp, uzatabilseydin bana. Sýmsýký tutacaktým o elleri ve hiç býrakmayacaktým. Ama sen soluðumu yakýndan duymaktan, benimle göz göze gelmekten aklýn çýkýyordu deðil mi? Bir zamanlar içinde çaðlar devþirmiþ gözlerime bakmaktan, bakarda içinde kendini görürsün diye ödün kopuyordu deðil mi? Ellerini uzatýp tutarsan, bir daha býrakamazsam diye korkuyordun hem de. Ama korkma artýk! Bitiriyorum bu masalý… Bundan sonra siyah beyaz bir resimsin… Ay ýþýðýnda hiç görmediðim gözlerinde bir uyku. Þimdi emanet bir uykusun bana. Ýçine sadece sevgililerin girebildiði emanet bir uyku… Her sevgilinin uykusuna yetecek mistik bir uyku…

Þimdi acýda olsa, sözlerime son verme zamaný. Ama önce sana birkaç þarký hediye etmeliyim. Hatýrlatsýn diye beni ve yokluðumda rüzgarlar sürekli kulaklarýna sayýklasýn diye. Mesela Sonat’tan - “Aþkým beni Unutma” ve Onur Akýn’dan - “Yaðmur Yüreklimi” dinlemelisin. Çünkü bu þehire her yaðmur yaðdýðýnda aklýma ilk sen geleceksin. Mariah Carry -“A Hero Lýes Ýn You”, Celine Dion- “My Heart Will Go On” Bülent Ortaçgil- “Benimle Oynar mýsýn” Ayten Alpman – “Ben Varým”, Atlan Civelek – “Deniz Gözlüm” Ahmet Özhan- “Saymadým Kaç Yýl Oldu”, Ýntizar – “Alamazsýn ki”, Tual – “Kadýným” Sezen Aksu – “Tükeneceðiz” Mýchael Buble- “Lost”, Secret Garden – “Always There” vb. Aslýnda daha pek çok melodide seni arayacaðým.

Þimdi yine kendi içime gömülmeliyim.Biriktirdiðim seslerle, kokularla, tatlarla Kendi dünyama… Ölümlü insanýn sonsuzluðuna. Artýk zamanýn geriye döndürülemez akýþýnýn býraktýðý “boþ”luk hissiyle yüzleþmeye… Bu mektubu bitirdiðim zaman, þiþeye koyup denize atacaðým.Ama Ankara’ da deniz yok. Nasýl gelecek gönül kýyýlarýna bilmiyorum. Gelmezse sen yine okursun içimi, yine okursun düþlerimi…

Okur musun sevgili…?



Doðan ORMANKIRAN

London