bir tutkudur yaþam

kanayan ellerimizde

sýmsýký tuttuðumuz afacan bir küheylan

daðlarý yýksa da ’of! ’larýmýz

soluðundan bin kývýlcým çýksa da gül tenimizi yakan

’olsun! ’

yaþamak en büyük tutkumuz

damarlarýmýzdan akan



dað baþlarýnda kol gezer korku

nefes aldýðýmýz havada kan

ensemizde iki diþ izi

tünemiþ habersiz akþamdan

bir illetin elinde insanlýk nâçâr

temizdi ellerimiz

yunmasa da altýn taslarda her zaman

her dem bir rüzgar mý eser

savrulur beþer

her dem adý baþka bir söylenti çýkar

’olsun! ’

caný canandan sormalý ki kýyamaz gün gibi âyân

nâdân susmalý ki þaha kalksýn küheylân

’dur! ’demeli bu ’ah! ’larla inleyen gidiþe

nehir akýþýna yol bulmalý ki dursun bu heyelân


görevimiz yaþamak

deðilse etmeyiz kadere isyân

azîzsin

þikayet etsek de geçilmez senden ey can