Bu akþamda ayný, bir öncekinden farký yok. Farklý olanlarý hatýrlamak için uðraþmanýn manasý da yok artýk. Dün, ondan önceki ve daha önceki günler, hepsi ayný… Vitrinler kýþ vitrini, kaldýrýmlar andropoz erkeði gibi. Sokak lambasý ýþýklarýyla yalýnlaþmýþlýktan sahte ve geçici güzelliðe sarýlmýþlar sanki. O kaldýrýmlar, þairlere ilham olacak çiseleyen bir yaðmurda, romantizm yaþayacak adýmlarý bekliyorlar kendilerince… Ve vitrinler, aslýnda onlara bakacak olanlar sadece yüzler, sokak yüzleri... Kaldýrýmdaki adýmlar ise amaçsýz adýmlar…
Ve ben; vitrin gibi, kaldýrým gibi hisseden andropozdan uzak bir adam… Ya da zamanýn hýzlý akmasýný isteyen gözleri sararan yapraklarda, onlara imrenen biri… Yanýmdan geçen hareketli nesnelerin farký yok artýk birbirinden; kumanda panelli sonarlar gibi her biri. Sanki birbirine çarpmamalarý için geliþtirilmiþler. Ýþte sokak yüzleri, sanki gerçeði saklayan maske gibiler. Binlerce maske, sanki andropozlu bir kaldýrýmda yürüyorlar. Ýki bank, birkaç lamba ve vitrinlerle gençleþtiðini sanan o kaldýrýmda, aþýnmýþ taþlarý aþýndýrmaktan baþka iþe yaramayan adýmlarýyla. Amacý olan adýmlar hýzlý olur ya, ama yok, hýzlý olanlar hiç yok aralarýnda. Yavaþ ve amaçsýz adýmlarýn sahipleri yaný baþýmdalar, adýmdaþlar… Ve, iþte vitrin camýnda görünen kendime, artýk amaçsýz adýmlardan birinin sahibi ama maskesiz bir adam diye söylendim baktýðým vitrine…
Þemsiyeleri açanlar sayesinde yaðmurun yaðdýðýný anlayan, ýslanmayý fark edemeyen biri. Güneþ doðuþunun sürekli takipçisi, güneþin batýþýný ise sorgulayan bir deli… Doðuþu mecburen izleyen bir uykusuz, batýþýna yoksa uyku zamanýmý diye kýzan ve adýmlarý hýzlanan maskesiz bir adam. Hem güneþin doðuþunda hem batýþýnda yanýmda sýcak bir nefes, elimde ayný sýcaklýkta bir el ile zamaný yaþamak hasreti. Anlamlý yaþamak ama… Zamaný durduran, durmuþ o zamanda mutlu yaþatan o anlamlýlar; bazen tek bir kelime ya da bir bakýþ ya derin bir nefes ya…
Sorum þu; Nefes yaþamak için gerekli diyenler, anlamsýz nefesle yaþamak yaþamak mý? O yanýmdayken derin derin nefes aldýðým hava havaydý peki þimdi soluduðum ne?
Mutlu yaþatan anlamlý bakýþa ama maskesiz bir bakýþa, yani olduðu gibi görünen güneþ ve ay gibiye… Mutlu yaþatan anlamlý her kelimeye, berrak su gibiye… Yani su gibi, yani hava gibi, yani kâinatta yaþamý devam ettirenler gibi… Yaþama renk veren, yaþamý su gibi akýtan, güneþ gibi ýsýtan ve dolu dolu nefes gibi hissettiren o zamanlardan bugüne gelen bir adam. Ve þimdi geceye sitem eden, dünya neden dönüyor diye hesap soran bu maskesiz; çok çaresiz. Ne unutabiliyor sýcak nefesi nede maskesiz o bakýþý. Son kelime hariç özlüyor söylenen her kelimeyi.
***
Farklýydý o gün; gözleri yere bakýyordu. Düþündüm, ne unuttum ya da ne yaptým? Kendimi sorgularken gözlerim önce gökyüzüne sonra da saða sola baktý. Yani o an için bakamadým gözlerine. Ýþte o kýsa sürede olay olacak olaný anlamak için çok uðraþtým, anlayamadým. Sanýyorum özür dilemeliyim dedim. Hatamý fark edememe ve bilmediðim hatam nedeniyle özürde gecikme… Bu da biraz tuhaf geldi bana… Ýþte bunu anlamasýný beklerdim… Unuttuðum özel bir gün mü var yoksa?
Onlarýn hiç önemli olmadýðýný ikimizde biliyorduk. Her anýmýz birlikte geçerken örneðin doðum gününün ne önemi vardý. Zaten her aný yeniden doðmuþ gibi yaþýyorduk ve o her anda yaþana aþk tazeleniyordu. Her gün doðum günüydü zaten, aþka. Peki, hatam neydi? Sonra tekrar sordum; eðer her an aþk var ise aramýzda bu nasýl hata? Ne yapmýþ olabilirim?
Söyledi; vitrine bakar gibi bakmýþým, ona! O son bakýþýyla; “uzaktan sever gibisin” dedi… Ve nefes alamadýðým o anda son kelimesi; “hoþça kal” oldu…
Sonrasý; vitrin gibi, kaldýrým gibi hisseden bir adam doðdu iþte…
(GÜRSEL ÇOLAKOÐLU)