Ailesiyle birlikte verdikleri karar, "cüzdanýn sahibini acilen bulmalarý gerektiði" yönündeydi.
Gerçi bir ara içindeki para, kötü kötü þeyler düþündürse de çabucak bu düþünceyi kafasýndan silip atmýþtý. Saðýna soluna baktý. Cüzdanýn arasýnda öyle kimliðe benzer bir þey yoktu. Sadece içinde garip bir kart vardý. Kart olmasýna kart idi de hiçbir þey anlamadý. Garip numaralar ve harfler vardý. Sanki þifrelenmiþ gibiydi.

Kesin özel birine ait idi. Ýyi de böyle özel bir kiþinin bizim evin civarýnda ne iþi vardý. Genelde normal insanlarýn yaþadýðý bir semtti. Öyle þifreli kart taþýyacak insanlarýn yaþayacaðý bir yer deðildi. Sonra tekrar kendi kendine konuþtu. "Saçmaladýn yine ne þifresi! Vardýr bir sebebi" Her ne olursa olsun cüzdaný sahinine kendi teslim edecekti. Baþkasýna güvenemezdi.

Saatine baktý geç olmuþtu. Yatýp uyumaya karar verdi. Zaten yorucu bir gün geçirmiþti. Bir de bu cüzdan üstüne tuzu biberi olmuþ, kafasýný bir hayli meþgul etmiþti. Dönüp cüzdanla konuþmaya baþladý. “Ne vardý düþecek? Dursaydýn ya sahibinin cebinde! Hem onu hem de beni sýkýntýya soktun!” diye kýzdý. Sonra da kendine kýzdý. "Kafayý yedin, cüzdanla konuþuyorsun yat artýk" diye bu seferde kendine kýzmaya baþladý.

Sonra kafasýný sallayarak kendisini sarmak için bekleyen yorganýn altýna girdi. O anda herþeyi unuttu.Ne güzeldi insanýn yataðýnda olup uyumasý. "Sabaha kadar bir þey düþünmeden uyuyacaðým çünkü buna ihtiyacým var" dedi. Göz kapaklarý daha fazla dayanamayýp aðýr aðýr kapandý. Ve uykuya daldý.

Sabahleyin telefonun acý gerçeðiyle yani iþe gitme vakti geldiðini hatýrlatan çalmasýyla uyandý. Aðýr aðýr yataktan kalkarken emekli olmayý çok istediðini hatýrladý. Ama nereye! Daha çocuklarý küçük ve okuyorlardý. Onlarýn okul hayatlarýnýn bitmesi gerekiyordu. Banyoya gidip elini yüzünü yýkadýktan sonra telefonunu ve kendisine yeni ihale olmuþ cüzdaný alýp mutfaða doðru yürümeye baþladý. Eþinin ve çocuklarýnýn günaydýnlarýna cevap verirken bir ton þey düþünmeye baþladý . Çalýþtýðý yerde patronunun kendisine ihale ettiði son iþi ve gizemli cüzdaný düþünmeye baþladý.

Birden saatine baktý. Servisin gelmesine az kalmýþtý. Hýzlý hýzlý kahvaltýsýný ederken çocuklarýnýn ve eþinin halini hatýrý sorup bugün ne yapacaklarý hakkýnda küçük bir brifing aldýktan sonra çýkmak için antreye yöneldi. O sýrada oðlu yanýna yaklaþtý ve okuldan spor parasý istediklerini söyledi. Spor parasýný verirken "harçlýðýn var mý"diye sordu. Bakýþlarýndan olmadýðýný anladý. Çýkarýp ona da para verdi ve arkasýndan dikkatli harcamasý için uyarýda bulundu.

Eþini öptükten sonra koþar adýmlarla merdivenden inip servise doðru hareketlendi. Servisin bulunduðu yer biraz uzaktý. Hýzlý gitmezse hatta koþmazsa yine belediye otobüsüne kalacaktý. Önce hýzlý adýmlarla yürümeye baþladý. Sonra bunun yeterli olmayacaðýný anlayýnca baþladý koþmaya. Bu mecburi sporu haftada en az iki veya üç kez yapardý. Yine soluk soluða servise yetiþti.

Servise binip boþ bir koltuða oturunca aklýna cüzdan geldi. Koþarken düþürmüþ olabilirdi. Hemen aceleyle üstünü aradý. Yerinde durduðunu anlayýnca rahatladý. Yolu uzun olduðu için "tekrar cüzdaný çýkarýp iyice bir inceleyim" diye düþündü. Saðýný solunu kurcalarken küçük bir kart daha gördü. Üstünde bir numara vardý. Acaba bu numara cüzdanýn sahibinin olabilir miydi?