Kapýdan gelen anahtarýn sesini duyunca hemen eline kumandayý alýp çizgi film kanalýný açtý ve sanki kapýnýn açýldýðýný fark etmemiþ gibi çizgi filmi izlemeye koyuldu. Annesi sessizce yanýna geldi ve televizyona baktý.
-Aferin benim güzel prensesime, bak ne güzel, þeker kýz ayný sana benziyor. O mezarlýklý, ruhlu filmleri artýk izlemediðin için sana bir sürprizim var. dedi


Clara sürpriz lafýný duyunca çok heyecanlandý. Yüzünde kocaman bir gülümseme ve karþý konulmaz bir merakla annesinin boynuna atýldý:
-Yaþasýn, sürpriz ne? dedi
aslýnda annesi sürprizi yarýn söyleyecekti ama Clara'nýn gamzelerine ve neþeli sarýlýþýna karþý koyamadý.
Yarýn adaya gidiyoruz, bahar geldi her yer çiçek açmýþtýr. Babaannen ile dedeni de ziyaret edeceðiz, hatta evlerinin bahçesinde küçük bir piknik partisi de yapabiliriz istersen. Belki yeni arkadaþlar da edinirsin.
-Adaya gidicez, yani vapura binicez, martýlara simit atýcaz, babanem ve dedemle oynýycam ne güzel, baba mý da görmeye gidecek miyiz?
Annesinin yüzünde ansýzýn derin bir acý belirdi. Küçükken daha kolaydý herþey diye düþündü, büyüdükçe babasýnýn yokluðunu anlatmak daha da zorlaþýyordu. Hüzünlü bir hikayeydi bu ama en acýsý da bu ýzdýrapýn Clara'nýn her baba deyiþinde katmerlenmesiydi. 5 yaþýndaki bir çocuða nasýl anlatýlýrdý babasýnýn siyasi nedenlerle yurt dýþýna tekne ile kaçarken boðulduðu, yýllarca cesedinin bulunamadýðý. Fotoðraflara bakmak yetmiyordu Clara'ya, filmlerdeki gibi mezarýna gitmek, onunla konuþmak istiyordu. Þu televizyon ne kadar zararlý bir þey diye düþündü annesi. Kýzý kafasýna koymuþtu; eðer mezarýna giderse, babasýnýn ruhunu görecek onunla konuþacaktý. Bunu ilk duyduðunda çok korkmuþtu ama danýþtýðý psikolog arkadaþý endiþelenmemesini, babasýný hiç tanýyamamýþ, televizyondan izlediði filmlerden etkilenen hayal gücü yüksek bir çocuk için bunun normal olduðunu söylemiþ ve ruh saðlýðý için göstermelik de olsa babasýnýn bir mezarý olursa her þeyin düzeleceðini eklemiþti. Önceleri bu fikir saçma da gelse, her akþam kreþin bahçesinde babasýnýn ruhunu gördüðünü söyleyen Clara, baþka seçenek býrakmamýþtý. Iþten yorgun argýn çýkar, kreþten Clara'yý almaya gider ve küçük kýz daha arabada baþlardý anlatmaya:
-Annecim babam bugün de geldi, ilk baþlarda tanýmamýþtým, ama artýk eminim o olduðuna. Bana gösterdiðin fotoðraftan biraz farklý ama gülüþü ayný. Her bahçeye çýkýþýmda, duvarýn arkasýndan beni izliyor, onun yanýna gitmek ona sarýlmak istiyorum ama o zaman ortadan kayboluyor. Ayný filmdeki gibi yanýmda baþkalarý olduðu için kaçýyor. Ah keþke yalnýzken görebilsem onu.
Bu hikayeler her gün yeni eklemelerle tekrarlanýrdý. Tabi ki bunlarýn tek nedeni þu televizyon ve cumartesileri o iþteyken gündüz Clara'nýn izlediði filmlerdi. Bir pazarlýk yaptýlar; Clara ruhlar alemi filmlerini izlemeyi býrakacak, annesi de onu her pazar istediði bir yere götürecekti. Ama psikoloðun verdiði tavsiyeyi de uygulamalýydý. Clara'nýn küçük kalbindeki babasýzlýk boþluðunu belki bir mezar azaltabilirdi. Kayýnpederi ile konuþtu, ne de olsa adanýn kuþaklar boyu en eski sakinlerindendi. Biricik oðullarý için sembolik bir mezar yaptýrabilirdi. Clara'nýn ruh halini, psikoloðun tavsiyesini anlatýnca, kayýnpederi hemen iþe koyuldu ve iki hafta sonra herþey hazýrdý. Evet bu cumartesiden itibaren Clara nýn babasýnýn bir mezarý vardý ve küçük kýz orada hiç tanýyamadýðý babasýný ziyaret edebilecekti.

Yüzündeki acý, kýzýna sarýlmasýyla mutluluða dönüþtü ve ilk defa ölmüþ kocasýndan bahsederken sesi titremedi:
-Evet Claracým, babaný da göreceksin. dedi.
Clara annesinden ayrýlýp odanýn içinde dans etmeye baþladý:
-Yaþasýn yaþasýn, babamla yalnýz kalýp konuþucam. Diyerek yoruluncaya kadar durmadý.
O akþam erken yattýlar, çünkü sabah ilk vapurla adaya gideceklerdi ki Clara istediði kadar babasý ile konuþsun.
Sabah martýlarla yapýlan ada vapuru yolculuðundan sonra iskelede dedesi karþýladý Clara ile annesini. Babaannesi evde Clara için kýr partisi hazýrlýðý yapýyordu. Bahçeleri geniþti, bir çok Clara'nýn yaþýtý komþu çocuklarý da gelecekti ve menü oldukça kabarýktý. Tabi tek neden bu deðildi. Clara'nýn dedesi sembolik mezardan eþine bahsetmemiþti daha doðrusu bahsedememiþti, çünkü eþi cesedi bulunmadýðý için oðlunun bir gün çýkýp geleceðini düþünüyordu, hele þu ona atfedilen suçun zaman aþýmý dolsun, kaçak da olsa gelip onlarý bulacaktý. Þimdi gelemezdi çünkü onunla birlikte ayný davadan yargýlanan arkadaþlarý otuz yýla mahkum olmuþtu ama þu beþ yýl daha geçerse kayýp oðluna kesin kavuþacaktý.

Clara dedesinin boynuna atýldý, anlatmaya baþladý:

-Dedecim martýlar attýðým tüm simit parçalarýný yediler. Bak bir tanecik simidim kaldý onu da babam için sakladým.
Bu söz üzerine annesi ile dedesi birbirlerine acý acý tebessüm ettiler.

Ýlk iþleri tabi ki mezarlýða gitmek ve Clara'yý babasýyla tanýþtýrmaktý.

Yol biraz yokuþ olmasýna raðmen Clara koþarak, babasýna kavuþma heyecaný ile güle oyna geldi mezarlýðýn önüne. Yolu iyi biliyordu, çünkü annesi ile her adaya geliþlerinde yürüyüþ yaparlar, Clara
gördüðü her yeri annesinin anlatmasýný isterdi. Mezarlýðý da 3 ay önce farklý bir yolda yürürlerken öðrenmiþti ve o günden beri televizyonda içinde mezarlýk geçen her filmi izlemiþti tabi ki annesinden habersiz.
Dedesi:
-Dur bizi bekle Clara, birlikte içeri gireceðiz. dedi.

Küçük kýz istemeden de olsa durdu, annesi ile dedesini kýzdýrmak istemiyordu.

Bir elinden annesi bir elinden dedesi tuttu ve mezarlýktan içeri girdiler.

Mezarlýk duvarlar yüzünden dýþardan tam görünmüyordu ama içine girince filmlerdekilerden çok farklý deðildi. Her taraf mermerden mezar taþlarý ile doluydu, çoðunun üstünde solmuþ çiçekler vardý ve sabahýn erken saati olduðu için de kimse yoktu. Yavaþça ilerlediler ve küçük bir mezartaþýnýn önüne geldiler. Annesi Clara'nýn önünde diz çöktü ve:
-Güzel prensesim benim, iþte burasý babanýn mezarý .dedi.

Clara gözlerini sanki herþeyi bir anda görmek istiyormuþ gibi kocaman açtý ve mezartaþýný incelemeye baþladý. Üstünde biþeyler yazýyordu ama okuma yazma bilmediði için okuyamadý fakat babasýnýn resmini tanýdý.
-Evet burasý babamýn mezarý. Çok teþekkür ederim annecim, dedecim, sonunda babamla konuþabilecem. Ama beni yalnýz býrakmanýz lazým, çünkü babam yanýmda baþkalarý varken benimle konuþmuyor.
O sýrada arkadan bir çýtýrtý geldi ve arkalarýný döndüklerinde yanlarýndaki aðacýn arkasýnda bir adam gördüler. Annesi sorar gözlerle kayýnpederine baktý ve kayýnpederi gelininin kulaðýna fýsýldadý:
-Sivil polis kýzým korkma bir aydýr bizi gözetliyor, fark eder etmez yanýna gidip sordum. Bana oðlumun birlikte kaçtýðý arkadaþýnýn ölmediðini, türkiye'ye gelip bizimle irtibata geçip polisin ele geçiremediði belgelerin yerini öðreneceðini söyledi. Her ne kadar ben evimizin 3 defa didik didik arandýðýný söylesem de ikna olmadý. Boþ ver, alýþtým ben, sen de aldýrma, kesin seni de izliyorlardýr hatta Clara' yý bile.
Bu sýrada Clara mezartaþýnýn üstündeki resmi okþuyordu. Aðacýn arkasýndaki sivil polisi tabi ki fark etmemiþti.Artýk zamaný geldi diye düþündü, dedesi ve annesine dönerek:
-Beni babamla yalnýz býrakmanýz gerekiyor. Lütfen mezarlýktan dýþarý çýkar mýsýnýz?
Annesi psikikoloðun sözlerini hatýrladý, bu clara'nýn ruh saðlýðý için gerekliydi, kýsa bir süre yalnýz býrakabiliriz diye düþündü.
-Tamam caným ama hemen mezarlýðýn dýþýnda seni bekliyor olacaðýz, ve sen de ben çaðýrýr çaðýrmaz geleceksin dedi:
Clara:
-Peki annecim. Ama çabuk olun dedi.

Beþ dakika sonra mezarlýkta yalnýz kalmýþtý Clara. Etrafýna alýcý gözle baktý, kreþin bahçesini izleyen adamý, babasýný aramaya baþladý. Bir kaç mezartaþý geçti ve büyük bir aðacýn arkasýnda onu buldu.
Boynuna sarýlmak, babacým seni çok özledim demek istiyordu ama babasý yine gözden kaybolur diye de korkuyordu. Tüm mezarlýða göz gezdirdi, kimseyi göremeyince usulca aðaca yaklaþtý ve konuþmaya baþladý. Dýþardan biri gelse Clara'yý aðaç ile konuþuyor sanýrdý, çünkü aðacýn gövdesi öyle kalýn boyu öyle uzundu ki Clara yanýnda küçücük kalýyordu.
Clara fýsýltý ile ama hayatýnda hiç olmadýðý kadar neþeli bir sesle babasýna sorular sordu:
neden baþkalarýnýn babalarý gibi yanýnda olmadýðýný, annesi ile kendisini niye býraktýðýný, eðer cennette veya gökyüzünde ise martýlarla niye haber yollamadýðýný sordu:

babasý da Clara gibi fýsýltý ile ama sevgi ve özlem dolu bir sesle tüm sorularýný cevapladý:
-Ben uzak bir deniz ülkesine iþ için giderken gemim bozuldu bir adaya sýðýndým, buradan çok uzak bir adada büyücü bir kadýn buldum ondan yardým istedim. O da sihirle önce gemimi tamir etti, sonra da bana ölümsüzlük büyüsü yaptý. Ama bu büyünün geçerli olmasý için küçük kýzýnýn kimse görmeden seni öpmesi gerek , ancak ondan sonra tüm sevdiklerine kavuþabilirsin' dedi. Ben de uzun yolculuklar sonucu geldim ve seni buldum.
Clara her þeyi anlamýþtý sonunda, tam aðacýn arkasýnda diz çökmüþ babasýnýn yanaðýna ölümsüzlük öpücüðünü konduracakken arkasýndan bir aðlama sesi duydu ve bir adam ona doðru koþmaya baþladý. Aðlayan siyahlar içinde bir kadýndý. çevresinde onu teselliye etmeye çalýþanlar ve önünde de omuzlar üstünde taþýnýlan bir tabut vardý. Ona doðru gelen adam gittikçe yaklaþýyordu o gelmeden babasýna ölümsüzlük öpücüðünü vermesi gerekiyordu. Aðacýn arkasýna baktý babasý orada yoktu ilerde koþuyordu, ona yetiþebilmek için clara da koþmaya baþladý ama babasý birden gözden kayboldu. Sanki yer yarýlýp yerin içine girmiþti. Þaþkýnlýk ve hayal kýrýklýðý içinde çevresine bakarken aðlama seslerini duyan annesi ve dedesi yanýna gelmiþti bile. Tabi birde þu ona doðru koþan adam. :
-Küçük kýz burada birisyle mi konuþtu? diye sordu,
Clara babasýnýn sýrrýný saklamaya kararlýydý
-Hayýr, bebeðimi kaybettim onu arýyordum dedi.
Içinden babacým bekle beni kimse görmediði zaman sana ölümsüzlük öpücüðünü vericem diye düþündü.
Clara elinde babasýna sakladýðý simiti, dedesi, annesi ve uzaktan onlarý takip eden adam ile mezarlýktan çýkarken yine o aðlayan kadýnýn sesi duyuldu:

-Olamaz, ölmüþ olamaz.

Evet , yeni kazýlmýþ bir mezarýn içinde cansýz bir adam yatýyordu, ayaðý kaymýþ büyük bir taþa kafasýný çarparak, mezar çukuruna düþmüþtü.