“Bir varmýýýþ, bir yokmuuuþ” mu diyelim, yoksa anlatýlacaklarý, “Geçmiþe özlem” olarak mý tanýmlayalým? Önce oku, sonra giriþi sen yap ey sevgili okur..

Bu ülkede, kitle iletiþiminde, yalnýzca yazýlý basýn ve bir adet siyah beyaz TV varken baþlar öykümüz.

8 Mart Dünya Emekçi Kadýnlar Günü’nün ülkemizde ilk kez kutlanýþý 1921 yýlýnda oldu denir. Ama kimler, nerede, nasýl kutladýlar pek bilinmez ya da ben öðrenemedim. 1921’den sonra, 8 Mart’ýn adý duyulmaz olur. Taa ki 1975’e deðin.

Ýþte ben sizlere, kendi katýlýmým ve tanýklýðýmla gerçekleþen bu ilk 8 Mart kutlamalarýndan söz edeceðim.

Kýsacýk Bir Tarihçe :
8 Mart 1857’de, New York’lu tekstil iþçisi kadýnlarýn baþýný çektiði 40.000 iþçi, vahþi sömürüye karþý, çalýþma koþullarýnýn iyileþtirilmesi, erkeklerle eþit ücret için greve giderler. Elbette ve âdet üzere polisin kanlý saldýrýsýna uðrarlar yakýlýrlar. -Canavarlar ateþi neden çok sever?- Çoðu kadýn 129 kiþi can verir.

1910’da Danimarka’nýn Kopenhag kentinde II. Komünist Enternasyonel toplanýr. Alman Sosyal Demokrat Partisi önderlerinden, ömrünü emekçilerin hak arama savaþýmýna adamýþ Clara Zetkin, Amerikalý iþçi kadýnlarýn ilk örgütlü direniþinin anýsýna, 8 Mart’ýn Dünya Emekçi Kadýnlar günü olarak kabul edilmesini önerir. Kadýn hareketinin o günkü hedefi “Oy hakký”dýr. Öneri kabul edilir.

Dünya Sosyalist Hareketinin önderliði ve Baðýmsýz Ülkelerin desteðiyle BM, 1975 yýlýný Dünya Kadýn Yýlý ilan eder.

1977’de ise BM, “Emekçi” sýfatýndan arýndýrýp “8 Mart Dünya Kadýnlar Günü” olsun, diye karar verir.

Türkiye:
1975 : Taksim Gezi Parkýnýn hemen arkasýnda, bir apartmanýn köhne bir bodrum katý dairesinde , bir grup aydýn kadýnla birlikte, iþçi ve memur kadýnlar bir dernek kurarlar. Ýlerici Kadýnlar Derneði (ÝKD). Amaç, iþçi, memur, emekçi kadýnlarýn, sömürüye karþý örgütlenip haklarýný aramalarýný saðlamaktýr. Küçük, basit anlaþýlýr bir gazete çýkartýlýr, fabrika önlerinde bildiriler daðýtýlýr, geceli gündüzlü koþturulur, ev ev dolaþýlýr.

1976 : 8 Mart ilk kez gerçek içeriði ve anlamýyla kapalý salon toplantýlarýnda kutlanmaya baþlar.
Okuma-yazma kurslarý, iþyerlerinde kreþ istemli kampanyalar, eþit iþe, eþit ücret, doðum izinlerinin düzenlenmesi, iþsizliðe pahalýlýða karþý tencereli tavalý eylemler, kadýnlarý aþaðýlayan yasa maddelerinin kaldýrýlmasý kampanyalarý, evlat acýsýna son yürüyüþleri, barýþ, demokrasi ulusal baðýmsýzlýk istemleri hemen aklýma gelenler... Bunlardan baþka istemler, ayrýca yörelere özgü istemlerle donanmýþ kampanyalar saymakla bitmez.

1977 : Kanlý 1 Mayýs. Derneklerinde þarkýlar, türküler söyleyerek yoðurduklarý hamurdan yapýp, kýrmýzýya boyadýklarý karanfiller, yakalarýnda açmýþtý. Baþlarýnda al çatkýlarý, Taksim’de tam da kürsünün önünde emekçi kadýnlar. Kurþunlar výzýldýyor tepelerinde. Sular Ýdaresinden, Ýntercontinental pencerelerinden yaylým ateþi. Yitip giden otuz yedi can.

1978 : Artýk 8 Mart Dünya Emekçi Kadýnlar Günü’nde kapalý salonlar dar geliyor kadýnlara. Ülkenin çeþitli kentlerinde, ilçelerinde kadýnlar sokaklarda. Kendi özgül taleplerini de ikinci plana atýp, baðýrýyorlar : Faþizme Geçit Yok, Evlat Acýsýna Son, diye. Sokaklarda kurþun sesleri.

1979 : Kadýn kýsmýnýn sokaklarda iþi ne? Örtünüp, saklanýp týkýlmalý evine. Bir, üç, beþ çocuk doðurmalý, baþýna vurulup, lokmasý alýnmalý. Yedek ve ucuz iþ gücü olarak dört duvar arasýnda bekletilmeli.
28 Nisan’da sýkýyönetimin emriyle kapatýlýr dernek. Bu tarih itibariyle, 15.000 üyesi, 33 þubesi, binlerce temsilciliði ve 30.000 satan Kadýnlarýn Sesi Gazetesi vardýr.

“Baþüstüne komutaným” demez ÝKD’liler. Ýki koldan Ankara’ya doðru yollara düþerler. Ýzmir kolu, Ege’yi, Ýstanbul kolu Marmara’yý toplaya toplaya Ankara’ya yürürler. Her temsilcilikten, her þubeden gelenlerin de katýlýmýyla. Barikatlar kurulur, Sivrihisar’da önleri kesilir. Ankara’ya sokulmazlar. Zarif bir bakan olan olan Hasan Fehmi Güneþ Bey, temsilcilerle görüþür ama elinden bir þey gelmez. Karar sýkýyönetimindir.

1984’e kadar , bu ülkede 8 Mart kutlanmaz. Sonra, yavaþ yavaþ sömürüye karþýtlýk içeriði boþaltýlarak, farklý istemlerle, çeþitlilikle yine salonlardan meydanlara bir akýþ baþlar.

Artýk, yaygýn bilinen adý, Dünya Emekçi Kadýnlar Günü deðildir. Sadece Kadýnlar Günü’dür.
Þimdi , maðazalar cicilibicili boyanmakta, promosyonlar dökülüp, saçýlmaktadýr artýk. MSN’lerle, internet gruplarý aracýlýðýyla, plastiði ekranda sýrýtan cýrtlak gül buketleri sunulur kadýnlara.

Devlet adamlarýmýz ve eþleri, pek önemserler bizi. Günün “mana ve ehemmiyetine uygun” kutlama demeçleri yayýnlanýr. Belediyeler þapþal þabalak konserler düzenlerler, göbekler atýlýr þen þakrak.

Töre cinayeti denir, kadýnlar öldürülür bir yandan. Memeleri tomurcuða durmamýþ kýzlar, dedelere peþkeþ çekilir, alýnýr satýlýrlar. Tecavüzcülere hafifletici nedenler aranýr. Bahçedeki aðaçtan ya da bir tavandan sallandýrýlmýþ ipin ucunda ince güzel boyunlarý.

Yaþasýn teknolojimiz...Yaþasýn dayanýlmaz ve dingin, kara kile bulanmýþ uykumuz(!)...Yaþasýn umut veren demokrasimiz(!)...

SONUÇ:
Bu yazý, tüm güçleriyle ve içtenlikleriyle, kadýna karþý ayrýmcýlýða þiddete, cinayetlere son vermek için uðraþýp didinen kocaman ve güzel yürekli, yiðit arkadaþlarýmý kapsam dýþý býrakmaktadýr.

Bu yazý, ýsrarla yok sayýlan bir tarihi ve bu uðurda acý çekmiþ nice kadýný anmayý amaçlamaktadýr.

Bu yazý, anýlan günlere kýyasla, BUGÜN, çok daha büyük tehlikelere maruz býrakýlan kadýnlarýmýza, 2011 8 Martýnda çam sakýzý, çoban armaðanýdýr.