Uykusuz kaldýðým her gece, bir gün fazladan yaþýyorum sanki. Yaþýma yaþ, karanlýðýma karanlýk katýyorum. Dipsiz kuyularda sessizliði bozacak bir taþ bekliyorum bazen suya düþecek, suya düþüþüyle çýkan ses duvarlarda yankýlanýrken, etrafa damlalar halinde sýçrayan sular istiyorum yüzümü yýkayýp yeni güne uyanmak için.

Yýllardýr güneþ doðmadý, sanki hep karanlýk. Dipsiz kuyunun kalýn kapaðý hiç aralanmadan, güneþ içeriye bir kez bile ýþýðýný ve sýcaklýðýný iletemeden yýllardýr doðdu ve battý, ne rüzgar gördüm nede fýrtýna, oysa mevsimler varmýþ dýþarýda ilkbahar, yaz, sonbahar.. kýþ istemiyorum ben, zaten hep soðuk hep kar.

Üþüyorum titrercesine, içten gelen bir titreme duygusuyla birlikte soruyorum neredesin sen?

Dünya denen yerde, dört köþe varlýklar arasýnda sekiz büklüm olmuþ sýkýþýyorum sanki bir yýlanýn dolanmasýyla. Peki ya sen?

Ben hiç olmadým aslýnda, hep sen diye hitap edilen ve senlerle benler arasýnda boðulup duruyorum sadece. Peki ya sen?

Güneþte susuz kalmýþ gibi kuruyup gidiyorum. Sabah çiðine hasret kalmýþ, gece ayazý bekler gibi, yanmaktayým gölgesiz, dumansýz, ateþsiz. Peki ya ben?

Ben çok mutluyum aslýnda, ben mükemmel ötesiyim ayrýca, her istediðime hükmedebilen, her istediðimi elde edebilen, mantýklý, duygulu, hisli, paralý pullu, mallý mülklü, modern, neþeli, sevimli, yakýþýklý, çekici… Ben harikayým yahu, dünyada ne kadar insan özelliði varsa hepsi mevcut bende. Hatta dünyadan isteyecek bir þeyim bile yok, hepsi bende var zaten.

Ýnsan ben dediði zaman, ne kadarda güçlü görünür kendine, ne kadarda cesurdur. Dünyaya tepeden bakara insanlar ayaklarýnýn altýnda, oysa sen diye hitap edilir bir baþka ben diyenin dilinde.

Nice sen diyenler gördüm ben diyen.
Nice benim diyenler gördüm üzerlerinde kefen.
Üç kýtada at koþturup nal eskitenlerde gördüm attan düþüp ecel denilen.
Timuçin’e Cengiz diyenlerde gördüm Cengiz’den önce ölen.
Ne bana kaldý dünya, nede sana kalýr benim dünyam.