Tüm amaçlarý dünyayý yaþamaya yönelik olan kiþiler ölümü unutur, ölümden sonraki yaþantýlarý için hiçbir hazýrlýk yapmazlar. En büyük amaçlarý, imkanlarý elverdiðince iyi bir yaþam sürmek, burada geçirdikleri her aný kendilerince en iyi þekilde deðerlendirmektir.

Gerçek þu ki bunlar, çarçabuk geçmekte olan (dünyay)ý seviyorlar. Önlerinde bulunan aðýr bir günü býrakýyorlar. (Ýnsan Suresi, 27)

Allah’ý unutmuþ olan inkarcýlar yaþamlarý boyunca böyle bir çaba içindedirler, ama ayette ifade edildiði gibi bu dünyanýn önemli bir sýrrý vardýr; dünya hayatý çok çabuk geçmektedir. Dünyaya baðlananlarýn unuttuklarý, düþünmeye yanaþmadýklarý, hatýrlatýldýðýnda kaçtýklarý bir konudur bu. Ancak ne kadar kaçmaya çalýþsalar da hiç deðiþmeyecek bir gerçektir.

Böyle bir kiþi, çaresi olmayan bir ‘tatminsizlik’ duygusu içinde yaþar ve yaþamýnýn her anýnda farklý isteklere kapýlýr. Bu isteklerini elde etmek için de büyük bir hýrsla çalýþýr; bunlar için olmadýk þeyleri göze alýr. Çevresinde bulunan insanlarý hatta ailesini ve yakýnlarýný kýrmayý bile göze alabilir. Ancak istediðini elde ettiði an o ‘büyü’ bozulur; müthiþ arzuladýðý þey her ne olursa olsun önemini yitirir. Sanki onu elde etmek için günlerce, aylarca, yýllarca kendisi uðraþmamýþtýr. Elde ettiðiyle tatmin olmayan nefis hemen bir baþka isteðin peþine düþer; bu kez hýrsla onun peþinden koþmaya baþlar; ta ki onu da elde edene kadar…

Ýnkarcý insanýn dünya hayatýnda mala, mülke, kýsacasý çevresinde gördüðü þeyleri elde etmeye karþý duyduðu bu hýrs ölünceye kadar durmaksýzýn devam eder. Hiçbir zaman elindekilerle yetinip mutlu olamaz. Çünkü istediði þeyleri Allah’ý razý etmek için deðil, sadece bencil tutkularýný razý etmek için istiyordur. Ve sahip olduðu her þey onun kibrini ve büyüklenmesini artýrmaktadýr. Kuþkusuz Allah, dünya hayatýnda bu derece azgýnlaþýp nefsinin peþi sýra sürüklenenlerin huzurlu bir ruh haline sahip olmalarýna izin vermez.

Birçok Kur’an ayetinde de bildirildiði gibi rýzký veren yalnýzca Allah’týr. Yeryüzünde hiçbir canlý yoktur ki, rýzký Allah’a ait olmasýn. Onun karar (yerleþik) yerini de ve geçici bulunduðu yeri de bilir. (Bunlarýn) Tümü apaçýk bir kitapta (yazýlý)dýr. (Hud Suresi, 6) ifadesinden anladýðýmýz gibi ‘kendi rýzkýný taþýyamayan canlýlarýn’ rýzýklarýný da Rabbimiz verir. Örneðin, kuþ havada uçar, Rabb’inin lütfettiði rýzký bulur. Yalnýzca insan rýzkýný kendi kazandýðýný düþünür. Kiþi rýzký kendisinin kazandýðýný düþündüðü için, kendinde güç görür, çalýþýr, yorulur… Oysa Allah rýzasý için çalýþan samimi insan yorulmaz…

Bu kimselerin bir baþka yanýlgýsý da, Allah’ýn denemek amacýyla kendisine verdiði güç ve imkaný kendisinde olan bir üstünlükten dolayý ‘hak ettiðini’ sanmasýdýr. Oysa tüm insanlar sadece Allah’ýn kullarýdýr ve O’nun katýnda hiçbir þeyi ‘hak etmiþ’ olmazlar; insanlara verilen herþey, yalnýzca Allah’ýn bir lütfudur. Bunun farkýnda olan insan, Allah’ýn verdiði nimetler karþýsýnda azgýnlaþmaz, þýmararak sevince kapýlmaz; sadece Allah’a þükreder ve bu þükrün sevincini yaþar.

Yüce Allah, dünya hayatýndaki zorluklarý aþmanýn ve gerçek mutluluðu yaþamanýn yolunu gösterdiði halde, bile bile yüz çeviren insanlar yalnýzca ‘kendilerine zulmederler’.

Kur’an’da da insanlarýn okuyup ders çýkarmasý amacýyla, helak edilen birçok kavmin kýssalarý anlatýlýr. Ýnkarda direten bu kavimler hiç beklemedikleri anda azapla yakalanmýþ ve bir çoðu da yeryüzünden silinmiþtir. Ne övünülen servetler, ne servetleri ile övünen insanlar, ne de hiç bitmeyeceklerini sandýklarý yaþamlarý kalmýþtýr.

Yüce Allah bu örnekleri verir ve dünyaya tutkuyla baðlý olanlarý sonsuz merhametiyle uyarýr. Bunlardan öðüt alabilenler, Allah’ýn hiçbir olayý asla boþuna yaratmadýðýný, her an daha þiddetlilerini yaratmaya güç yetirdiðini anlayabilirler. Yalnýzca imtihan amacýyla yaratýlmýþ olan dünyayý gerçek yurt edinenler, kayba uðrarlar; kazançlý olanlar ise öðüt alýp ders çýkaranlardýr.