Sevgi, yalnýzca Kur’anî bakýþ açýsýyla gerçek anlamýný kazanan bir duygudur. Ýnsanlarýn birçoðu karþýlarýndaki kiþiyi sevdiklerini, ona saygý duyduklarýný söylerler. Ancak hayatlarýna bakýlacak olursa, yaþamlarý boyunca sadýk kalacaklarýný söyledikleri sevginin kýsa sürede tükendiði ve bittiði görülür. Bu durum tüm sevgiler için geçerlidir. Ayný sevgisizlik arkadaþlar, eþler, akrabalar, iþ arkadaþlarý dahil tüm iliþkilerde yaþanýr.

Bunun nedeni, sevginin insan ruhunda deðil, fiziksel ve maddi kavramlarda aranýyor olmasýdýr. Fiziksel görünüþ, maddi olanaklar, sosyal çevre, meslek, kariyer gibi kavramlarýn etkisiyle sevgi anlamýný yitirir; ortaya çýkan sahte sevgidir. Gerçek olmayan bu sevgi yalnýzca çýkarlar ve maddi beklentilerden kaynak bulur. Kiþiler baðlarýnýn çok sýký olduðunu iddia ediyor da olsalar, yaþanan sevgi sahte, sahte olduðu kadar da geçicidir. Çýkarlar bittiðinde sevgi de bitecektir.

Ýnsanlarýn yaþamlarý süresince aradýklarý, bulduklarýný zannettikleri anda yitirdikleri sevgi, ancak Allah aþký ile, Kur’an penceresinden bakýldýðýnda yaþanabilir. Eðer kiþi içinde Allah aþkýný taþýmýyorsa, ne kadar ararsa arasýn gerçek sevgiyi asla bulamaz. Çünkü gerçek olan tek sevgi, Allah sevgisidir. Ýnsanýn kalbinde Allah aþký yoksa Allah aþkýyla çevresine bakamaz. Allah aþkýný yaþamayýnca geçici, sonlu sevgiler yaþar. Tutkuyu ve sevgiyi kaybettiðinde; yerini sýkýntýlar, zorluklar, azaplar, endiþeler, korkular, telaþlar gerginlikler, kuþkular alýr.

Ýçinde Allah aþký taþýyan insan, Allah’ýn yarattýklarýna, O’nun tecellilerine de sevgi duyar. Bir çocuða, bir çiçeðe veya bir kediye yöneltilen sevgi, ancak kaynaðýnda Allah aþký varsa anlamlýdýr. Ýnanan insanýn diðer inananlara duyduðu sevgi de gerçekte Allah’a olan sevgidir. Ruhlarýndaki güzel özellikleri nedeniyle sevilen müminlerin taþýdýðý üstün özellikler de, yalnýzca Allah’ýn tecellileridir.

Ýnanan insanýn taþýdýðý güzel ahlak özelliklerinden en önemlisi baðýþlayýcý olmaktýr. Sevgi dünyanýn en etkili silahýdýr. Baðýþlamak, o silahýn emniyet mandalý gibidir. Baðýþlayýcý olunduðunda o silahý kullanmak için artýk hiçbir engel kalmaz.

Ýnanan insan, Allah’ýn eþsiz yaratmasýný, tüm güzelliklerin ve yarattýklarýnýn detaylarýnda tanýttýðý sanatýný fark ettiðinde, her þeyin tek ve gerçek sahibinin O olduðunu; þefkatin ve baðýþlayýcýlýðýn O’nun ahlakýnda tecelli ettiðini, her þeyi ve her olayý mükemmel hikmetlerle yarattýðýný düþündüðünde, Allah’a sevgisi artar. Allah’ý aþkla, coþkuyla, boyun eðerek sadakatle sever. Müminin Allah’a olan aþkýnda bir sýnýr yoktur; katýndan rahmet olarak sunduðu nimet ve güzelliklerde de Rabb’inin bir sýnýrý yoktur çünkü. O’nun nimetleri genelleme yapýlarak dahi sayýlamaz.

Eðer Allah’ýn nimetini saymaya kalkýþacak olursanýz, onu bir genelleme yaparak bile sayamazsýnýz. Gerçekten Allah, baðýþlayandýr, esirgeyendir. (Nahl Suresi, 18)

Yüce Allah, insana her an Kendisini hoþnut edebilmesi için fýrsatlar yaratýr. Rabbimiz müminlere yaratýlma amacýna uygun þuurla yaþayacaðý ve Kur’an’ý anlayacaðý bir akýl, iman, büyük bir sevgi gücü verir. Rahman ve Rahim olan Rabb’inden kendisine sunulan bu özellikler insanýn Allah aþkýnda derinleþmesinin bir yoludur. Allah’a derin bir sevgi duymayan kiþi, Allah’ýn tecellilerini göremez, yarattýðý güzellikleri sevemez. Allah sevgisi, tüm sevgileri kapsar, samimi insanýn ruhuna büyük haz ve mutluluk verir…


Fuat Türker, Körpe Kalemler