Iþýðýn girmediði karanlýk beynin içinde rengarenk bir dünya izleyen ve bundan zevk alan kim?

Yakýnlarýnýn seslerini duyan, bu sesleri duyduðunda tanýyan ve sevinen kim?

Kokunun asla girmediði beynin içinde bahçedeki güllerin kokusunu duyan, bundan hoþlanan
kim?

Bir köpek yavrusu gördüðünde ona sevgi duyan ve tüylerini okþadýðý duygusunu alan kim?

Yalnýzca et, yað ve sinir hücrelerinden oluþan birkaç yüz gramlýk bir organ, yaþamýmýzdaki üzüntü,
sevinç, dostluk ve özverinin sebebi olabilir mi?

Tüm bunlarýn sebebi bir et parçasý olan beynimiz deðilse, bu durumda algýlayan kim?

Beynimizin içinde dýþ dünyayý algýlayan biri mi var?

Bu, kuantum fizikçilerinin söz ettiði ’gözlemci’ mi?

Peki bu gözlemci beynimizde mi; ya da nerede?

Fred Alan Wolf, bu soruyu þöyle cevaplar:

"... kimin ya da neyin gerçekten gözlemci olduðunu bilmiyoruz. Bu demek deðil ki bir cevap bulmaya çalýþmadýk. Ýnceledik. Kafanýzýn içine girdik. Her yere baktýk gözlemci denen bir þey bulmak için. Kimse yoktu. Beyinde kimse yoktu. Beynin kabuksal (kortikal) bölgelerinde kimse yoktu. Alt kabuksal bölgelerde ya da kenar bölgelerde de kimse yoktu. Gözlemci denecek kimse yoktu. Ama yine de dýþ dünyayý gözlemlerken bizler, gözlemci denen þeyin varlýðýnýn deneyimlerine sahibiz." [1]

Gözlemci Kim?

Dýþ dünyaya dair bilgimiz, sadece duyu organlarýmýzýn bize ilettikleridir. Bu bilgiler bize ulaþtýðýnda bir dizi iþlem sonucunda elektrik sinyaline dönüþtürülür ve bu sinyaller beynimizde yorumlanýr.

Algýladýðýmýz dünya, dýþ dünyanýn aslý deðildir. Bize ulaþan elektrik sinyallerinin ortadan kalktýðýný düþünelim, dýþ dünya bizim için yok olacaktýr. Çünkü dýþ dünya ile ilgili her türlü bilgiyi, ancak duyu organlarýmýz aracýlýðýyla öðreniriz.

Beynimizde gerçekte ne ses, ne renk, ne de görüntü vardýr. Beynimizde yalnýzca elektrik sinyalleri vardýr. Ýzlediðimizi zannettiðimiz manzaranýn, rengarenk bir çiçeðin, güzel bir müziðin, lezzetli bir yemeðin yalnýzca beynimize ulaþan elektrik sinyallerinden ibaret olmasý, kuþkusuz dýþ dünyanýn yokluðu anlamýna gelmez. Duyu organlarýmýzla beynimize iletilen elektrik sinyallerinin kesilmesi, dýþ dünyayý ortadan kaldýrmaz. Bu durumda dýþ dünya, yalnýzca bizim için yok olur.

Elektrik sinyallerini bizim için anlamlý hale getiren, gelen sinyallerin beynimizde yorumlanmasýdýr. Gerçekte onu hisseden ve algýlayan varlýk baþkadýr. Beyin bir pastanýn tadýný, bir kelebeðin rengini ve bir gülün kokusunu hissedip ondan haz alamaz. Beyin yað, su ve proteinlerden oluþan maddesel bir yapýdýr ve insanýn benliðini meydana getirmesi imkansýzdýr. Ýnsaný düþünen, sevinen, öfkelenen, heyecanlanan bir varlýk haline getiremez.

Beyin algýlarýn kaynaðý deðildir; sadece bir aracý iþlevi görür. Bugün bilim adamlarý da artýk fark ettiler ki, beynin içindeki ’gözlemci’, beyinden baðýmsýzdýr ve algýlarýn kaynaðý insan bilincidir. [2]

Sevinç, üzüntü, zevk alma gibi insaný insan yapan özellikler þüphesiz atomlarýn davranýþlarýnýn bir sonucu olamaz. Dýþ dünyayý algýlayabilen insana bu özellikleri veren þey, insanýn beyninden baðýmsýzdýr. Ýnsanýn bir þey üzerinde düþünebilmesi, seçim yapabilmesi, inceleyebilmesi maddesel kavramlarla açýklanamaz. "Darwin’in buldog"u olarak bilinen evrimci Thomas Huxley dahi bu gerçeði fark etmiþ ve þunlarý söylemiþtir:

"Bilinç gibi hayranlýk uyandýrýcý bir þeyin, birbiriyle etkileþim halindeki sinir dokusunun bir sonucu olmasý, Alaaddin’in lambasýný ovaladýðýnda içinden cinin çýkmasý gibi açýklanamaz bir þeydir." [3]

Devam Edecek...

Kaynaklar:
[1] What the Bleep Do We Know?, Belgesel film, yönetmen: William Arntz, Betsy Chasse
[2] http://evrimteorisi.info
[3] Steven Pinker, How The Mind Works, Norton Publishing, 1999, s. 132