Zümrüt yeþili daðlarýn, çaðýl çaðýl sularla kesiþtiði; bulutlarýn, yeþilin her tonuyla öpüþtüðü bir güzel iklimde dillenen bir efsane kahramanýydý Çia. Yapraklarýna düþen çiy damlarýnýn baþýný döndüren gül, iffetin ve güzelliðin süslediði betüldü. Albeninin ve zarafetin zarfa bürünmüþ hâli. Kaþlarý kâh yayý andýrýrdý kâh hilâli.

Narin gül yapraklarý kýskanýrdý onu. Itýrý yayýlýrdý ayak bastýðý yerlere. billûr sular misaliydi gülünce. Ýncecik elleri sevda türküsüydü. Þelalelere vuran gün ýþýðýnýn gözleri kamaþýrdý yüzünde…

Nefesinin yalýmý ta uzaklardan yakar kavururdu. Bakýþlarýnda çöl yangýný ve yayla serinliði karýþýrdý birbirine. Öylesine alýmlý öylesine sýcaktý ki gülümseyince bahara dönerdi zemheri.

Endamýný elif kýskanýrdý. Ýncecik parmaklarýný görenlerin yüreði lif lif olurdu. Yaðmurlar saçlarýný ýslatmaktan maðrurdu. Bulutlar aðlardý Çia aðlayýnca. Gözlerinin beyazý kar beyazý, kara kýþ gecelerine yazý getirirdi edasý nazý.

Çia’nýn elleri beyaz zambaklar ülkesinin ecesi, seyrine doyum olmayan güzellik karinesiydi. Beyaz gecelerin, haz tüten anlarýna nüzul eden ýþýk huzmesi; lütfun ve keremin simgesiydi.

Çifte su verilmiþ yalýn bir kýlýçtý Çia. Ýpekten anlarý ikiye bölerdi bir darbesi. Sesi su sesi kadar berrak, nefesi ateþin bestesiydi. O bazen yaðmur      sonrasý bir serinlik bazen firuze bakýþlý sularda derinlikti. Kuðulardan ilham almýþtý zarafeti.

Bir rüyanýn en güzel yerinde açan güldü. Belki de çinilere misafir mahzun bir lâleydi tarifsiz. Coþkun sular kadar hürdü. Çaðýl çaðýl çaðýldardý maziden atiye.

Bir sevda çiçeðiydi Çia. Gönüllerde büyürdü. Gönüller ona tutsaktý o alabildiðine özgürdü. Aþýk atamazdý Çia’yla ne Þirin Ne Züleyha ne Leyla. Tartýlýrdý albenisi ancak güneþle ayla.

Çia, yazýlmamýþ bir þiir, duyulmamýþ bir öykü, söylenmemiþ bir türküydü. Hep sükût deminde tazelenirdi. Ona dair hisler hüzün makamýnda yüreðe gömülürdü.

Cümle aþk efsaneleri ona atfedilirdi. Çia, sevmek için deðil sevilmek için yaratýlmýþ bir hayal perisiydi.
Ankara,23.03.2011 Ý.K