Hep hevesle uçurup,
Elimden kaçýrdýðým nice hikaye.
Ne gücüm vardýr uçurmama uç demeye,
Ne de vazgeçebilirim semadan.
Ýpini ellerime sürdüðümden beridir
Deðmez ayak parmaklarým topraða,
Ne de bulutlarý öteler týrnaklarým,
Ki varsýn özgürlüðün tadýna.
Daðýtsýn cebindeki yaldýzlarý uðradýðý geceye,
Ki yaðdýrsýn bulut uzak mevsimlerine.

Hep hevesle uçurup,
Elimden kaçýrdýðým nice hikaye.
Rüzgar ne ellerinden tutar uygun adým ileriye,
Ne de saçlarýndan uçurmanýn gerisin geriye.
Bir aðýrlýk izin vermezken geleceðe,
Bir hafiflik ki hep mi karþý koyar yer çekimine?
Kuyruðu karþý dala dolandýðýndan beri,
Ne öpebilir ayýn aðzýndan,
Ne de Hoþça kal! diyebilir geceye.
Ne sarýlabilir güneþe korkmadan,
Ne de gizlenir bulutlarýn eteðine.
Ne sokulabilir yaðmura elleriyle,
Ne de vazgeçebilir rüzgarýn ýslýðýndan.
Ýyisi mi sen bekleme.
Çocukluðumun yüz karasý uçurtmalar,
Ya takýlýrdý kuru dallara.
Ya da þaþkýn ellerime.
Benim de dolanýrdý ellerim ayaklarýma.
Ya da ayaklarým ellerime.