Demek hayatýnýn ‘en naif ve aptalca’ hamlesine,
Þapþalca karþýlýk buldum diyorsun.
Seni þapþal!
Demek þapþallýðýn resmini sözleriyle çiziyorsun.
Herkese bir haller ettiren zamanýn yumaðýsýn diye,
Havayla sarýlýp dik aþaðý yuvarlanýyorsun diye,
Ona da bir haller olmuþ sanýp hâlleniyorsun ha,
Seni þapþal!
Keþke sokmasaydýn rüzgârý içine,
O da ne karþýsýnda yaprak gibi titriyorsun.
Kokun deðiþmiþ bir uçuculaþmýþ,
Yýrtýk bir bulutun üstünde,
‘Ýnadým inat’,
Daðýlýyor sesin
‘Ýnmem yere!’
Hani kayaydýn, dalgalar çarpar kaçardý bedenine,
Bu ne darma daðýnlýk, bu ne bulamaç?
Kafan boðulmuþ, saçlarýn yüzüyor,
Kollarýn bir kayýk bulmuþ, arkasýndan koþuyor.
Ayaklarýn demir atmýþ, denizden mi korkuyor?
Tabi bir de yüreðin var,
Kendine bir yol tutmuþ, yolu da yol olsa,
Bir batýp bir çýkýyor.
Seni þapþal!
Aynadaki koca kaya nasýl da ufalýyor.