Annemin saksýsýna karýþmýþ bir yaban mersini tohumu
Ne zaman gelmiþ, kim getirmiþ
Kim almýþ menekþenin aklýný, kim çalmýþ.
Yolundan þaþmýþ menekþe
Þahbazdý, þahlanmýþ
Parlamýþ, pahlanmýþ.
Yer açmýþ dünyasýnda, hoyratça büyüdüðü,
Buyur etmiþ, bir oda vermiþ mersine
Duvarlar örmüþ, camlar açmýþ,
Camlar parçalanmýþ, duvarlar yýkýlmýþ.
Mersin menekþeye sarýlmýþ,
Menekþe mersine kapýlmýþ.
Umutlar yeþermiþ,
Tutkular mavi, mor çiçeklere gebeymiþ.
Kýþýn ayazý bir kenarda duradursun,
Bahar sarmaþýklarý dolaþtýrmýþ menekþeyi mersine.
Eli kolu baðlanmýþ,
Sarýlmýþ, sarmalamýþ.
Soðuðu yener diye sevdanýn sýcaklýðý;
Anne gibi mersinin saklanmýþ eteðine.
Yaðmur karý kovalamýþ,
Mevsim bahara gelmiþ.
Menekþe topraða hep yakýn duradursun,
Mersin ne aldýysa boyuna vermiþ.
Özgür býrakmýþ menekþeyi, sarýlan dallarý.
Toplamýþ bavulunu taþýnmýþ biraz yukarý.
Baþý gelmiþ pencereye,
Dünya deðmiþ gözüne.
Menekþe mersini bekleyedursun,
Döner mi mersin bir daha menekþeye,
Ki dünya deðmiþ gözüne...