Denizi yakmaya çalýþtým.
Belki de deniz kokusunun eylül sabahý beni yaktýðý gibi.
Tutuþmadý kahrolasý deniz.
Ateþimi de söndüremedi.
Ben öfkeyi dalgalarýndan öðrendim.
Durulmayý öðrenemedim onun gibi.
Hiç ortak yanýmýz yok gibiydi.
Biri dedi, “dalgalýsýn yine”
Anladýðým o zaman benzerliðimiz tekti.
Koca kayayý eritmeye çalýþan dalgalarýna benzerdi.
Benim taþ gibi bir kalbe sevmeyi öðretemem.
Çok sevmiþtik denizi,
Mavi bir yüzdü, gözleri, sözleri vardý.
Yaðmurda seyrine doyulmazdý.
Kaç kiþi denizi, hangi mevsimdi bilinmez.
Ama hep sevdi..

Bilirim deniz bu
Unuttu hepimizi.
Yakmaya gelmiþtim onu.
Yanan yine ben oldum.
Bir aþk býrakmýþtým ona emanet.
Bir hatýra býrakmýþtým kýyýsýna.
“Yok edeme!! kayalar gibi” demiþtim giderken.
Döndüðüm de hiç bir þeyden eser kalmamýþ.
Anladým yok edemediði kayaya gücü yetmediðinden deðil.
Meðer kýyamadýðýndan yok etmezmiþ.
Aþkýma kýyan, beni yakan denizi
Ben þimdi nasýl yakamam.

Elçin