Oruçtan yeni çýkmýþ gibi denizden kana kana su içen, kýzýl rengi üzerine yorgan yapmýþ kumlarýn üzerinde yalnýzým ve yine kendimle konuþuyorum. Güneþ’in, suyu kendine çektiði andaki bu muhteþem manzarada bir an sahildeki kumlarý kendime benzetiyorum, hüzün içiyor denizden sanki, benim hayattan hüzün içtiðim gibi. Onun da karný sancýyacak ardý ardýna gelen hüzün dalgalarýnýn suyunu çokça yutmasýndan ötürü. “Ayný yerden ayný þiddetle defalarca darbe alýyorsun kýyý.” Týpký benim gibi…

Birinin gözlerinin içine bakýp dertleþmek istiyorum, derdimi gerçekten hissedip hissedemediðini gözlerinden okumak için. Fakat burada yerdeki gölgemden baþka kimse yok . Baþýmý eðiyorum, gölgem üzerinde göz hizamý arýyorum. Sanýrým paylaþmam gereken en doðru gözü buldum, anlatacaklarýmý dinlerken kendi gözlerim nasýl tepki veriyor acaba? Evde aynada yapmayý denediðimde doðal olamamýþtým, yüzde yüz gerçeklikle karþýlaþmanýn çekincesi sanýrým. Þimdi ise daha rahatým gölgemle. Gözlerimdeki tepkiyi tahmin etmek, görmekten daha etkili.

Ayaklarýmý zaman zaman kuma kürek yapýp teyelliyorum sahili uzun adýmlarla. Baþlýyorum yine aþina oyunuma. En fazla ne kadar açabiliyorum adýmlarýmý hoplama hilesi yapmadan? Sevdiðim ve sahilde hep yaptýðým þey bu. Bakýyorum gölgemin gözlerine ve tahmin ettiðim tepkiden memnunum, gülüyor çünkü. Býkmamýþým ve hâlâ haz veriyor bu kaslarýmý zorlayarak acýtýncaya kadar adýmlarýmý en uzak mesafede açma oyunum. Küçük gibi görülen büyük mutluluk zaferiydi bu gölgemin gözlerinde gördüðüm memnuniyet.

Peki insan her zaman yaptýðý þeyden ayný hazzý nasýl tekrar tekrar alýr? Her öðün yemek yemek, her gece yatmak, her sabah kahvaltý her, her, her…Hepsi de rutin eylemler olan bu her þey nasýl ayný zevki aldýrabiliyor bize yaþam boyunca? Eðer bunlardan zevk almamaya baþlýyorsanýz depresyon baþlangýcý deniyor. Öyleyse olmasý gerekenin bu olduðu ilim olarak da kabul edilmiþ. Peki ilim bu kusursuz sinir sisteminin bu þekilde çalýþtýrýcýsýna, düzeni kurucusuna hakkýný vermiþ mi? Tekrar bakýyorum sahili darbeleyen dalgalara, az önce bana hüzün içiren deniz bu kez de hayranlýk yudumlatýyor. Suya hayranlýk, yaratýcýsýna hayranlýk…Onun fýsýltýlý dualarýný, zikirlerini dinliyorum, koskoca bir kýyýyým ve kendimden binlerce kez büyük olan okyanus damlalarýnýn sesini yalnýzca ben duyuyormuþum gibi bir his içimde. “Sana hüzün içiren de benim, dinginlik veren de ben, þimdi dalgalarýmýn þiddeti azaldýðýnda acýlarýnýn þiddeti de azalacak.” Bana verdiði bu telkinin ardýndan sular duruldu ilk buraya geldiðim andakine göre. Hep böyle olurdu, deniz önce beni hýrçýnlýðý ile etkiler, sonra o fýsýltýlarýný dinleye dinleye huzur bulmaya baþlarým. Sonsuza dek orada kalmayý isteyecek kadar bir uzaklaþma olur içimde. Bu uzaklaþma sayesinde hayatla yeniden uzlaþýrým. Dýþarýdaki ateþ, su, hava ve toprak unsurlarý, bedenimdeki ikizleriyle buluþmuþlardýr þimdi.

Þiddetli dalga darbelerine maruz kalan kum taneleri maðdur mudur acaba? Yoksa suyun en sýr dolu zikirlerine ilk tanýklýk eden olduðu için þanslý mýdýr? Maðduriyet; acýtýcý olsa da garip bir huzur ve hüzün dinginliðini ayný anda yaþatýyor sanýrým kýyýya. Aslýnda bu zikirlere ilk tanýk olmalarý onlarýn kaderleridir.





Müjgân Akyüz/MAJ