'Sizin' dedi, (sen diyordu bir hafta öncesine kadar), 'buralarda olmanýzdan rahatsýzým (artýk).'


Ýsminin sadece ilk harfini bildiði bir adamýn, yarý deli, alkole batýrýlmýþ, ütopik umursamazlýðýný tercih etti, akþam yürümesi rehavetini yaþattýðý çocuða. Çocuk, O'na, eli elindeyken, takýlýp da düþme korkusundan, o kaldýrýmda býrakýlýp da kalma korkusundan týknefes, korkuyla bakýyor. 'Sizden,' diyor çocuða, 'geri alýyorum verdiklerimi. Hiç vermemiþim sayacaksýnýz hatta...' Çocuk, sabahlarý iþe giderken, birbirlerinin yüzlerine bakmadan hayýrla bi'þeyler dileyen hayalsiz beden iþçileri nasýl yaþýyor bilmediðinden þaþýrýyor. Yukarý bakmaktan gözleri, terini birazdan kaybedeceði eli sýkmaktan bileði aðrýlý, 'Ama,' diyor, 'karþý kaldýrýma nasýl geçilir bilmiyorum. Sütü bardaða dolduramýyorum, aðlarken de burnum akýyor.'
Sonra, bir "siz" daha çýkýyor, aðrýlara iyi gelen sözlerin çýktýðý dudaklarýndan çocuðu terkedenin (nasýl da acýtabilir üç harfli bir kelime, öðreniyor çocuk.). 'Bütün formülleri, tanýmlarý, haritalarý siliyorum, sildim. Sizden aldýðýmý kimseye vermeyeceðim (yalan!), aðaç altý huzurunu kimse tatmayacak orada, çitlerle çevireceðim, bi' de kocaman tabela, "BU TOPRAK, KÝMSESÝZ VE BEREKETSÝZDÝR. Sizin iyiliðiniz için, anlýyorsunuz deðil mi?" Anlamýyor çocuk, anlamak istiyor da, olmuyor.

Çocuk, istemediði iyiliði, kendisi için isteyenin arkasýndan bakarken (saat yarýmý geçmiþ), manzarasý insan elinden çýkma sokakta, pencereleri çiçekli evlerden gelmeyecek olan sesleri kafasýnýn duvarlarýna çarparak bekliyor. Sendelemiyor, aðlamýyor da, sessiz. Beyni mi kalbi mi daha çok çalýþýyor emin deðil, lâkin, bir hummalý sorgulama var içinde, bantlardan, kapýlardan, kontrol memurlarýndan, atardamarlarýndan geçerek, gözünün önüne gelen bir soruya dönüþen; "Sen beni sevmesen de, ben seni sevemez miyim?"

Sýcaðý dayanýlmaz hâle getiren esintiyle ayný yönde uzaklaþan, bakmýyor arkasýna, soruyu duyuyor, sorulmadýðý halde. Duyuyor, ama el sallamýyor.

Çocuk, "siz" diyeni, sazlarýn nisyana çaðýrdýðý akþam vakitlerinde, ahbap meclislerinde görüyor. Dertlerini "sen" dediklerine açmanýn rahatlýðý içinde olan, ateþin sýcaðýný duyamayacak, arýsýný görecek mesâfede duran çocuða bakýyor her seferinde. Ya da, öyle sanýyor çocuk. Sonra yürüyor, tasarruflu ampullerin, plastik pencerelerin takýlý olduðu eve. Anlamaya çalýþýyor, deniyor, zorunluluklarý dýþýnda çalýþabilen parçalarý ile, uyanmalarýn, sýzmalarýn, ani sevinç nöbetlerinin ertesine çabalýyor. Soru ayakta, canlý, terli el avucundan çekildiði yerden birkaç metre uzakta, sesli adýmlarla, sessiz gaddarlýkla yürüyor. "Sen beni sevmesen de, ben seni sevemez miyim?"