Devlet hastanesinden çýkma, ayaklarý paslý, tekerlekleri sökülmüþ beyaz hasta karyolasýnda, topuklu ayakkabý seslerini dinlediðim kadýnlarýn gittikleri yeri merak ediyorum. ahþap komodinim harap, buraya taþýrken düþürdüm, kimseye eyvallahým yok, kapýcýya ondan müsaade etmedim, çoktan kollarýný sývamýþtý halbuki. eyvallah edecek baþka kimsem varmýþ havasýndayým, çekmecelerini iple tutturduðum komodin þahit...

   Duvarlarý boyatmak istemedim. benden önce oturan ailenin, dört buçuk yaþýnda, çatý katýndan düþen çocuklarýnýn çizdiði abuk kedi resimleri var. bir de, her seferinde saçmalýðýna gülüyorum ölümün, her yaðmurda su basan, bodrum katýnda ölmeyen çocuða þaþýrýyorum. halý var yerde, ayaklarým üþür, tozdan da hoþlanmýyorum. hatýrlamazlar ama, arkadaþlarým bilir. kendimi kandýrma becerime bayýlýyorum, perde astým, 30 santimlik pencerelerime. buzdolabýnda þiþeler dolusu soðuk su var, dolabýn orijinal rengi mi bu, kirden mi bu halde bilmiyorum, sevdim de aldým. suratsýzlýðýndan kimsenin konuþmadýðý teyzeyi, minderleri çöpe atarken yakalamýþtým, onlar da karþýmda þimdi, kimse oturmayacak üzerlerinde, boþluðu dolduruyorlar.

   Bilgisayardan, hep yeni naðmeler yükseliyo, hiçbirini duymamýþým daha önce. "çok seviyorum" demedim hiçbir þarkýya, kimsenin de dikkatini çekmedi. kulaklýktan dinliyorum, hoparlörler daha kutusunda. diyorum ki, "þarkým yok benim", herkes kendi þarkýsýný söylüyo. görmediðim insanlar, ben þarkýmý arýyorum dediðim her seferde, bilmediðim þarkýlar çalýyolar.

   Direniyorum, bi' hissizlik nöbeti daha geçirmemek için. sonra, sadece gözlerime bakan memur çocuklarýnýn farkettiði felce tutuluyorum.