Daraðacýna salýncak kurup sallanan iki rengin hikâyesiydi aslýnda Yeþil ve Mavi'nin hikâyesi. Aylardan hüzün, mevsimlerden hüsran, yýllardan cereme iken baþlamýþtý bir gün ansýzýn. Rüzgâr çýkmýþtý en kuvvetlisinden ki daraðacýnýn kurumuþ dalarýný bile bir oyana, bir bu yana savruluyordu. Kalemini kýrmýþ hâkimin idam onayý savcýnýn ellerinde ve savcýnýn dilinden orada bulunan bütün herkesin kulaklarýndan zihinlerine iletilmiþ, gözler saatlere kilitlenmiþ, cellât ise þimdi denmesini heyecanla bekler gibi bekleyiþlerinin doruk noktasýna çýkmýþtý ki rüzgâr birden kesildi, güneþ battý, hava soðudu ve Yeþil kurumuþ daraðacýnda yaprak, Mavi ise yeþilin üstünde masmavi bir gökyüzü olmuþtu iki küçük çocuðun salýncakta sallanmasý gibi sallanarak.



Derken bir kuþ kondu daraðacýna ve bir kuþ daha. Hemen baþladýlar hiç vakit kaybetmeden sýcak bir yuva yapmaya. Tam bir gün sürdü ve bir gün sonra içinden yeni bir hayat çýkacak yumurtasý düþtü yuvaya ve bir gün sonra ikincisi. Tam 21 gün beklediler sýrayla, sabýrla, aþkla, mutlulukla…



Ceremesi çekilmiþ, hüsran mevsimin hüzün ayýnýn son günlerinden bir gün, kýrmýþ ilk düþen yumurtanýn kiracýsý üstüne kilitlenen kapýlarý ve merhaba demiþ dünyaya. Hoþ geldin ey! can, hoþ geldin diye karþýlamýþ bütün alemin melekleri sýrayla. Yeniden çiçekler açan daraðacýnýn dallarý yeþilden yemyeþile dönünce birden, koyulmuþ adý Yeþil diye ve bir sonraki gün bulutlarýn daðýlýp göðün mavi olmasýyla merhaba demiþ Mavi dünyaya týpký Yeþil’in karþýlanmasý gibi karþýlanmýþ âlemin melekleri ile Âdemin çocuklarý tarafýndan.



Önce Mavi’nin gözleri açýlmýþ günden güne, âlemin bütün sýrlarýna erip göðün maviliðinden yerin yeþiline iletmek için. Sonra göremedikleriyle Yeþil’in zihninde oluþmuþ Mavi’nin Yeþil’e anlattýðý dünya ve inandýramamýþ Mavi, Yeþil’i.



Gün gelmiþ ve Yeþil kanat çýrpýp yuvadan ayrýlývermiþ mavi gökyüzünün maviliklerine. Kanat çýrpýþlarýyla nefesi kesilmiþ ilkönce, rüzgâra kendini býrakýp dinlenmiþ yeryüzünü seyre dalarak. Yemyeþil uçsuz bucaksýz ovanýn sonunu görmek istemiþ önce, baþlamýþ kanat çýrpýþlarýyla yükselmeye. Yükseldikçe küçülmüþ gördükleri gözünde ve renkler canlýlýðýný kaybetmiþ yine gözlerinde. Süzülmüþ, süzülmüþ ve yeþil ovanýn sonundaki Mavi’nin anlattýðý betonlar ülkesine ulaþmýþ uzun bir zaman sonra. Yorgunluktan gördüðü tek aðacýn dalýna konuvermiþ kanat çýrpýþlarýný býrakýp ve baþlamýþ büyük insanlarý seyretmeye.



Ýlk gördüðü, elinde þekeri olan küçük bir çocuk olmuþ ve yanýndaki yapýca ondan biraz daha büyük bir çocuk. Büyük olan küçüðün þekerini elinden alýnca anlamýþ aslýnda büyük insanlarýn çocukça duygularýn arkasýna saklanýp, yapýlan zulümleri nasýlda hoþ karþýladýklarýný. Çünkü az ileride bir kadýnýn feryadý yükselmekteydi ve bu gürültünün çýkmasýna sebep olan adama engel olmak isteyen bir adama, adamýn birisi kolundan tutup “Sana ne kardeþim, adamýn eþi” diyordu. Daha da ileride ise silahlar çekilmiþ, birkaç el ateþ edildikten sonra kanlar içerisinde yere yýðýlan bir adam ve uzaktan seyre dalýp muhabbetlerinin konusu olan “Ben olsam, bende vururdum” diyen iki adam.



Yeþil, Mavi’nin anlatamadýklarýnýn gerçeði ile yüzleþince koþarcasýna kanat çýrpýp, kaçarak geldiði daraðacýndaki yuvasýna bir solukta gelivermiþti ki Mavi yok, daraðacý yapraklarýný dökmüþ, sýcak yuvalarý darmadaðýn yerlerde ve daraðacýnýn dallarýnda rüzgârda sallanan iki cansýz renk.