Söz konusu saðlýk olunca…

Her þeyi görmezlikten gelebilirim ama söz konusu saðlýk olunca asla…
Söze, eveleyip gevelemeden girelim.
Hastam var; kaç gündür hastanelerdeyim.
Ancak önce hangisinden baþlayayým bilemiyorum.
Doðrusu gözlemlediklerimin en sonuncusundan baþlayayým.
Yani bugün þahit olduklarýmdan…
Henüz beþ yaþýndaki kýzýmýn diþ aðrýsý vardý. Dün geceden beri baþlayan diþ aðrýsý ailece bizleri uyutmadý. Çocuk diþ aðrýsýndan çýrpýnýp durdukça, ateþler içerisinde kavurup baðýrdýkça âdeta ayný sancýyý bende yaþayarak benim de ateþim yükseliyordu. Hatta ailece ateþimiz yükseliyordu…
Bu duygularla çocuðu alýp TOKÝ’ye götürdük. “TOKÝ” derken diþçiyi kastediyorum; bizim Malatya’da ‘Aðýz ve Diþ Bakýmý’ ünitesi/hastanesi TOKÝ’de olduðu için…
Giriþ yaptýrýrken; “aman çocuk teknisyeni/diþçisi olsun” dedim ve gereken muameleyi yaptýrdým. “21 Nolu Polikinlik”te belki bir saatten fazla bekledim. En sonunda sabýr taþým da çatladý ve içeri girdim. Ýçerde hasta yoktu ama birkaç diþçi ‘lak lak’ ediyorlardý. 19-20 Nisan’da yapýlacak “iþ býrakma eylemlerden” bahsediyorlardý. Biri; “sen baþlat, ben san tabii olurum” diyordu, ötekisi; “zaten korku imparatoru!” diyordu, neyi kastettiyse…
Doðrusu yüzümüze bakan pek olmadý, Bir bayan diþçi –arkadaþlarýyla bu önemli konularý konuþmaktan dolayý- yarý sarhoþ bir edayla çocuðun diþine bakar bakmaz; “biz bunu yapamayýz; hemen sizleri üniversiteye göndereyim” dedi. “Neden” dedim. “Çünkü… Çünkü bu diþler on iki yaþýna kadar çocuðun aðzýnda olmasý gerekiyor. Bu diþe muhtemelen dolgu gerekir ki, oda üniversite’nin iþi…”
Evet, aynen böyle söyledi…
Ben de isterdim çocuðumun aðzýndaki diþlerin aðzýnda kalývermesini ama bu diþ siyah bir kuru üzüm gibi çürümüþtü çocuðun aðzýnda…
Sonra –yazýk ki- bu koskoca devasa bina Malatya’nýn Aðýz ve Diþ bakýmýna gereði gibi cevap veremiyordu. Ya da burada çalýþan doktorlar/diþçiler kendilerini yormadan en basit diþ sorunlarýný bile üniversiteye havale ediyorlardý…
Doktor haným bizleri, de üniversiteye havale etmek istedi ama ben kabul etmedim. Ýlaç yazmasýný söyledim. Yarý ayýk bir haleti ruhiye ile iki adet ilaç yazdý.
Bu, bizim devletin gözetimindeki hastane…
Bir de özel hastaneler var ki; düþman baþýna…
Geçenlerde bir hastamý götürmüþtüm. Hangi hastane olduðunu þimdilik söylemeyeceðim. Önce ilk giriþte on iki liralýk ödeme yaptým. Amenna, haklarý var.. Sonra sýra muayeneye geldi, Muayene iþlemleri tamamlandý. Sýra doktorun hasta hakkýndaki açýklamalarýna geldi…
Aman Allah’ým; tam bir korku fýrtýnasýný estirdi. Ne kadar tahlil düþünüyorsanýz hepsinin, -derhal- yapýlmasý gerektiðini söyledi. Sonra on beþ gün aradan sonra tekrar gelinmesi gerektiði. Bitmedi hastanýn doðumuna kadar hep gelip gitmesi elzemliðinden dem vurdu. Oysa hastamý bir iki hafta önce Devlet Hastanesine de götürmüþ, bu doktorun söylediklerinin hiçbirini o doktor söylememiþti ve böyle bir þeyin olmasý olasýlýðý sýfýrdý. Lakin iþin içinde para olunca…
Para olunca iþin içinde; özel hastanelerin doktorlarý Azrail kesilip ömür biçebiliyorlar Hipokrat yeminlerini hiçe sayarak.
Sevgili okurum, deðerli hasta ve hasta adaylarý. Siz, siz olun özel hastanelerin para kapanlarýna takýlmayýnýz. Bir kez daha yaþayarak þahit oldum ki bazý doktorlar hastasýnýn sýhhati için çalýþýrken bazý doktorlar da sýrf para kazanmak için çalýþýyorlar.
Allah, cümlemizi insanýn saðlýðýný istismar ederek, hasta psikolojisini hesaba katmadan sýrf para kazanmak için korku rüzgârý estirerek para kapaný iþlevini gören doktorlarýn þerrinden muhafaza etsin.
Amin…