Ben yazýlarýmý internet ortamýnda yazarken þu mantýkla hareket ederim.
Ýnternet benim için okyanustur, benim yazýlarým ise bir þiþenin içine býrakýlýp sonra okyanusa atýlan yazýlardýr.

Bu þiþenin içindeki yazýnýn okunma ihtimali, tamamen tesadüfe baðlýdýr.

Kimi zaman þiþe çok uzun mesafeler kat edebilir, bu zamandýr. Þiþe okyanusta kaybolabilir, bu da yazýnýn hiç okunmadýðý anlamýna gelir.

Bazen þiþe, sahilde oynayan yaramaz bir çocuðun eline geçebilir; bazen de evsiz bir ayyaþýn eline. Bu da yazýnýn istenilen yere ulaþmadýðý anlamýna gelir.

Bazen þiþe çok uzun zaman yol aldýktan sonra o yazýnýn deðerini bilen, o yazýya ihtiyacý olan bir insanýn eline geçer ve haberi bana bir þekilde ulaþýr, ben de mutlu olurum. Bana getirisi sadece bu mutluluktur.

Bu mutluluðu fazla olmasa da birkaç kez tattým.
Bir gün mailime bir mesaj geldi. Yazýda bir anne, çocuðu için yazarlýk/þairlik özgeçmiþimi istiyordu. Çocuðu, benim bir sitede yazmýþ olduðum þiirleri proje ödevi olarak seçmiþ. Ben de kýsa bir özgeçmiþ yazmýþ ve göndermiþtim.
Demek ki þiirlerimi býraktýðým þiþe yerine ulaþmýþtý.
Bundan güzel ne vardýr ki bir yazar için..

Bazý yazýlarým, þiþenin içinde okyanusa atýlmadan kalýr, þiþe atýlmayý beklediði o güne kadar demlenir durur.
Bazý yazýlarým ise, paylaþýlýr ve çoðaltýlýr.

Neyse, þunu demek istiyorum, Yazýlarým okunmaz deyip küsmüyorum, yazým güzel deðil, nette yayýnlanmaya deðmez diye söylenmiyorum. Benden yazar/þair olmaz diye kendime yüklenmiyorum.
Aksine internet okyanusu bana bu imkaný saðladýðý için buna teþekkür ediyorum..

Daima yazacaðým, yerine bir þekilde ulaþýr bunu biliyorum..