BENÝM ANAM

Unuttum, elleri nasýldý annemin
Unuttum, gözleri nasýldý bakarken
Kuru ot kokusu getirsin rüzgar
Yaðmur usulcacýk yaðarken
Türkçenin ustasý, þairlerin hasý Ataol Behramoðlu böyle diyor anasý için."Anneler Günü"nde okudum da duygulandým. Köy mezarlýðýnda babamla yan yana yatan anamý düþündüm. Ben "ana" diyorum; çünkü o göçüp gittiðinde ben kýrk sekiz yaþýndaydým.O yaþa dek "ana" dedim hep, yine içimden öyle geliyor.
Benim anamýn elleri sýcaktan yanmazdý hiç.Niye mi? Nasýrlaþmýþtý da ondan. Çocukluðumda,gençliðimde bir köy kadýný olarak yaþamýþtý o. Þimdi sýcak bir tencereyi tutarken anamýn ellerini hatýrlarým. Onun bizi sarýp sarmalayan, tencereyi sofraya getiren, tarlada çapayý sallayan, ineði saðan, hamuru yoðuran, unu eleyip ocaðý yakan öpülesi ellerini. O eller ne güzel "içli çörek" piþirirdi bilir misiniz?
" Senin yanmayan öpülesi ellerin
Duaya açýlýrdý bizim için
Toprak kokulu yüzünde
Küçük gözlerinde
Sessizliði sevginin "
Her köylü kadýný, anasý gibi benim anam da o aðýr yaþam yükünden þikayet etmezdi hiç. Ömrünce de hep sessizdi. Babamýn aðýr yükünü çekti yýllarca. Kendi sýkýntýsýný yaþardý. Bize yansýtmazdý bunu. Anadolu'nun pek çok yerinde yine ayný devam ediyor kadýnýn çilesi ama; otuz-kýrk yýl öncesinde köyümün analarýný bir günlük yaþamýyla anlatayým. Diyelim ki bu bir yaz günü olsun:
Sabah gün doðmadan kalkýlýr.
Ahýrda hayvanlarýn yanýna gidilir, ahýr atýlýr, inekler saðýlýr, hayvanlar sýðýr sürüsüne katýlýr.
Çocuklarýn ve kocanýn çorbasý, çayý hazýrlanýr, karýnlarý doyurulur.
Tarlaya gidilecekse günlük azýk hazýrlanýr, tarla yoluna düþülür.
Akþama dek tarlada çalýþýlýr, öðle molasýnda da çalýþanlarýn yemeði verilir.
Gün batarken eve dönülür.
Akþam olmuþtur,çocuklar,koca yemek bekler.
Sýðýr sýpa gelmiþtir.
Onlar doymamýþsa ot, saman verilir.
Daha aklýma gelmeyen bir yýðýn iþ. Çamaþýrdý, bulaþýktý derken bu insan üstü varlýðýn yaþamý, uðraþý sürer gider.
Bir ilkellik olan koca dayaðý da vardýr bazý analar için.
En aðýr iþçidir analar sizin anlayacaðýnýz.
.............
Karacaoðlan'ýn koþmalarýnda, güzellemelerinde Anadolu köy kadýnlarýnýn adý çok geçer. Çeþme baþýnda gördüðü her güzeli seven bu halk ozanýnýn þiirlerinde Elif, Ayþe, Eþe,Döne, Zeynep,Hürü...vardýr.Ýþte benim anamýn adý da Hürü (Huriye)'dü. O köy kadýnlarýndan biriydi.Yaþlýlýðýnda kentte yaþasa da ellerindeki nasýr, yüzündeki toprak rengi, kokusu hiç gitmemiþti. Biz onun "Anneler Günü"nü ancak yaþlýlýðýnda kutladýk. Köydeyken böyle bir günden ne onun ne bizim haberimiz vardý.
Rüzgarýn kuru ot kokusu getirdiði köy mezarlýðýnda yatýyor. Her ziyaretimde, aðabeyimin babamý defnederken söyledikleri aklýma gelir:"Biraz ara býrakýn iki mezar arasýnda. Babam orada da bastonu çekip yürümesin!" Elbette bu bir þaka, bir espriydi. Rahmetli babamýn hastalýðýnda anam çok sýkýntý çekti, kimseyi üzmemek için sýzlanmazdý bile.
Bütün Anadolu analarý gibi, köy kadýnlarý gibi ezilen, sessiz kalan, bizim mutluluðumuzla mutlu olan anam, nur içinde yat. Yükünü çok çektiðin o sert görünüþlü babam da sensiz kalamazmýþ ki dört ay sonra yanýna gitti. Ýnsan onlarýn deðerini yaþlandýkça her geçen gün daha iyi anlýyor.
"Tatillerde köye her geliþimde
Benim çok sevdiðimi bilirdin de
Hazýr olurdu bir helke yoðurdun
Yaþlýlýðýnda yüzüne yansýmýþtý
Hep sýcak yedirdiðin çöreðin yumuþaklýðý
Seni hayýrla anýyoruz hep
Unutulmuyor hiç analýðýn
Sevgin "
.................................

Bu yazý 13 Mayýs 2007 Anneler Günü'nde yazýlmýþtýr.

Numan Kurt