Gün batýmýna bir iki saat vardý. Köyümüzde teyzemi ve eþini aðýrlýyorduk. Evimizin içinde akþam yemeði için tatlý bir telaþ vardý. Görünüþ bu ya, tebessümümüzü eksik etmiyorduk yüzlerimizden. Belki iç sýkýntýmýzý saklama çabasýydý dýþarýdan görülen.

Yüz'ün kamufle etmeye çalýþtýðý sýkýntýmýzý bir nebze daðýtmak telaþýyla evimizden bir kilometre uzaklýktaki sebze bahçesinden birkaç tutam taze soðan istemek bahanesiyle teyze ile attýk kendimizi kýrlara. Güneþin, yarýn görüþürüz der gibi bir hali vardý. Belli ki terketmekteydi bizi. Konuþacak hiç bir þeyimiz kalmamýþtý o an. Ya da vardý da bizim gücümüz tükenmiþti. Geçmekte olduðumuz alan etrafa yayýlmýþ koyunlarla çevriliydi, ve tabii ki çoban köpekleri.

O an her þey çok sakin gözüküyordu. Fütursuzca geçtik sürünün ve çoban köpeklerinin arasýndan. Bahçeye vardýðýmýzda, güleryüzlü köylüler karþýladý bizi. Sanki güçlenmiþtik bir an. Güneþsiz kalma arifesinde bize gülümseyen birer güneþti onlar. Toprak ananýn doðumuna tanýktýk o an. Dölünün en taze ürünlerini sunuyordu bize, güneþ yüzlü insanlarýn elinden.

Dönüþümüz kaçýnýlmazdý. Sýkýntýlarýmýzýn ýsrarcýlýðý tükenmek bilmiyordu. Tabiat bile avutamýyordu biz insancýklarý.

Evimizden oldukça uzaktaydýk hala; koyunlar da býraktýðýmýz yerde. Ve iþte o an, ölüm kapýmýzý çalmak üzereydi, biz bihaber.

Bir tepenin ardýndan tüm öfkesiyle koþuyordu bize doðru, refakatçýlarýný da yanýna katarak.

Ýþte o an çoðunlukla filmlerde rastgeldiðim, haber kanallarýnda kustuklarý ölüm. Þimdi tam arkamdaydý. Ne ilginçtir ki ölümü görmek istedim ve arkamý döndüðümde ruhumu, bedenimi kaskatý kesen görüntüyle karþýlaþtým. Ölüm; bir çoban köpeðinin hain bakýþlarýnda, salyalarýnda varolan ve beni almak için daha da yaklaþan. Ýnanýn, o saniye aklýmdan geçenler o kadar bana uzak ve inanýlmazdý ki. Canýmýn yanmasýndan korkuyordum; ölüm deðildi beni donduran. Acý çekecektim, sürünecektim ve bitmeyecekti. Sonu istiyordum, ölümü istiyordum. Tek duam vardý, bir hamlede canýmý almasý, benimle oynamamasý. Oyuncaðý olamayacak kadar bitkin ve sýkýntýlýydým. Mücadele edecek gücüm olmadýðý gibi bir an evvel son'un gerçekleþmesini istiyordum.

Ne olduysa yürümeye devam ettik, sadece bacaklarýmýz þartlanmýþcasýna bizden habrsiz evimize yol almýþlardý.

Köyümüze vardýðýmýzda ne teyzem ne de ben konuþabiliyorduk. Sarsýlmýþtýk, silkelendik ve birbirimize döküldük. Teyzeme ölümün düþündürdükleri ne kadar farklýydý oysa. O umudunu hiç yitirmemiþti. O anda bizi kaç saat sonra bulup kurtarabileceklerini hesaplýyormuþ. Oysa ben ne kadar uzaktým kurtuluþtan.