“Beni de böyle sever misin?” dediðin de kafamdaki aðýrlýðýn havludan olduðunu anladým. Severdim onu da.nasýl severdim hem de. “Bizim fotoðrafýmýzý da çerçeveletip masana koyar mýsýn?”dedi. koyarým dedim. Ýlk sorunun sorulma sebebiydi ikinci soru. Aklýmýn parametreleri yoktu. Aklýmda binlerce fotoðrafý vardý. Ama elle tutulur gözle görülür bir sevgi istiyor olmalýydý. Çerçeveletip göz önünde tutulmalýydý ki unutulmamalýydý. -Hayýr öyle deðildi. Fazla abartmýþtým kendime ayýrdýðým vakti. Onun hala kýrýlacak bir yerleri olduðunu unutmakla kalmamýþtým. Kýrmýþtým. Ýnsanýn kýrýlacak bir yeri kalmadýðýnda bunu çok sýk tekrarlýyor. Ellerini bir ceseti masanýn üzerinde gerisin geriye sürükler gibi benden çekmemiþti belki… ama yüreðini dosdoðru þüpheye itmiþti. Farkýnda deðildi. Aklým yavaþça yere inen paraþüt gibi büzüldü. Ellerini birinden çekerek giden döneceðim deyip dönmeyen insanlar gibi parmaklarýmý avuç içlerimde topladým. Hayýr, o gitmeyecekti. Bunu biliyordum. Ama ben kalmak konusunda kararsýzdým. Aklým aþaðýlýk bir kaltaktý. Aklým ona bunu yapamazdý.

Aklým, beni seven dostlarýmýn eseriydi. Üzülmeyeyim diye beni terk eden adamlarýn. Acýsý benzeyenlerin. Aklým new yorktan güzel, Eyfel kulesinden gösteriþli, Rumeli hisarýndaki zindanlarýn demirleri kadar paslýydý. Hasankeyf gibiydi aklým. Her giren üzerinde proje geliþtiriyordu. Baþka bir aklým yoktu ki... Ýkinci bir aklýmýn olmadýðýný unutuyorlardý. Kafasýz bir kadýn olmak isteyiþim bundandý.

- Onlarýn hayatlarý bizden daha güzel lan dedim.

- Ben de bazen kafasýz bir kadýn olmak istiyorum. Ýnce topuklularýmýn üstünde týngýrý mýngýrý yürürken bileðimde asýlý boþ çantamdan küçük adamlar çýkartmak istiyorum. Dalga geçiyoruz ama cidden güzel c’leri t olarak okuyup bütün alfabeyi s.kiyorlar yuvarlayarak konuþuyorlar ama mutlular bizim onlardan neyimiz eksik. Dedi.



O an Iþýlay’ý öpmek istedim. Mesafeler mesafeler mesafeler… ama ikimizde de fonda pamela seviyorum sensiz çalýyordu. Bu yeterliydi. Kaybedenler kulübünün radyo kayýtlarýný dinledim Mert'in tavsiyesiyle. zevkliydi þiddetle önerebilirim. Kaybedenler Kulübü Mutlaka izlenmesi gereken bir filmdi. Bir kahve daha yaptým.

Mert’in hiponeri hastasý olduðunu öðrendim. O an aklýmdaki en kötü hastalýklarýn hepsi bir adým geriye çekildi ve hiponeri ilk sýrayý aldý. Ýnsan rüya görmeden nasýl yaþardý. Üzüldüm.

Çok alakasýz ama insanýn aklýyla eski anýlarý anýmsayýp zihninde canlandýrabileceði gibi aðzýyla eski tatlarý anýmsaya biliyor. Mutlaka deneyin. Ve insan ne tuhaftýr ki anmak istemediði kiþiyi her hangi saçma bir sebepten anýyordu. Hatta bu bazen iyi bir anýnýn akla gelmesiyle oluyordu. Ýnsan neþterle birdi. Zaman geçse de izi kalýyordu, tadý kalýyordu, sýzlýyordu insan yerlermiz. Þimdi ne gerek vardý bu kalabalýða daðýlýn ulan dedim aklýmdakilere. Daðýldýlar.



Bir yýldýzýn düþüþüne þahit oldum geçen gece. Bu ayný düþeceðini hissettiðin bir çocuðu koþup kolundan tutmak gibi bir þeydi. Kayacaðýný hissedip gözlerini o yýldýza dikiyordun. Ama tutamýyordun. Ve nereye gidersen git ay seni takip ediyordu. Bir sürü iyi þey diledim. Kendimi unutmuþum. Þimdi yazarken fark ettim. Ýyi þeylere ihtiyacým yok muydu? Vardý. Ýnanmadýðýmdan böyle olmuþ olabilirdi. Saymadým ama yaðmur sonralarý gök kuþaðýnýn bitimi de düþtü ayak ucuma birkaç defa. Ne cin ne altýn vardý ayaklarýmýn yere bastýðý yerde. Ben vardým. Ayrýlmadým oradan. Belki bir þapþal gelir beni bulur. Alýr diye düþündüm. Kimse gelmedi. Gelmeyi býrak geçmedi. O an birini görsem “hey buraya bak ben gök kuþaðýnýn bitiminde duruyorum. Ne altýn ne cin var. Ben varým. Ve bu senin þansýn olabilir.“ Diyebilirdim. Hiç nasip olmadý. Belki de durduðum yer gökkuþaðýnýn baþlangýcýydý…



Not: Bir insana sahip olamazsýnýz, aitte. Bunlar çirkin þeyler. Ama sahipmiþ gibi yaþýyoruz. Aitmiþiz gibi tapýyoruz. Yapmayalým öyle.

29.04.11 – Çiðdem Taþ