NERDEN ÇIKTI BU SAÐSOL


Babam yine geç vakit geldi pazardan; ertesi gün bayram. Yeni giysileri, ayakkabýlarý görmek için sabýrsýzlanýyoruz.
Özellikle ben, artýk ayakkabýsýz bir bayram geçirmek istemediðimden bir an önce görüp rahatlamak istiyorum.
      …

Beyaz þeritli kara kýl heybenin iki gözü de hýncahýnç dolu. Ayakkabýlar, þipþipler, ceketler, keçiboynuzlarý, kestaneler. Babam heybenin yiyecek gözünü ortaya döktü, boþ gözle de giysi kýsmýný sarýp sarmaladý köþeye koydu. Bizde bir þaþkýnlýk; sessiz sessiz bakýþmalar. Tam anlamýyla “Hoppala” lýk bir durum.
Neymiþ efendim? Sabah giyilecekmiþ de, uðuru kaçarmýþ da. Hiç deðilse þöyle bir renklerine baksaydýk. Anama “Hee, pek yavýzmýþ” dedirtip kalitelerini onaylatsaydýk.
Ne gezeer! Babamýn kararlarý kanun hükmünde. Ben de daha küçüðüm “Babamýn da bilmedikleri çýkar” dönemi öncesi “O her þeyi bilir” döneminin sonlarýnda var yokum. Ýstesem de beni pazara götürmüyor. Bazý bazý ýsrarcý olayým, diyorum:
- Buba, ben de gelem bobuç için.
- Ben alýrýýým; ölçünü bilmeyom mu?
Bilir tabi de, uzmanlýðý daha çok kara lastik üzerine. Büyük gelirse ucuna çaput parçalarý sýkýþtýrýyor, sýktýysa önünü çakýyla boydan boya yarýveriyor. Ardýndan da soyuyor:
- Tam geldi demi?
Yanýtlarýn tümü “Tam geldi” olduðu için, emin olduðu yanýtý da alýyor:
- Tastamam geldi buba!
Kaþlarýnýn altýndan “Bilirim dememdim mi?” der gibi bakýyor sonra.
Artýk bu bilinçten sonra, pazar pazar yorulup ceketmiþ, ayakkabýymýþ deneyip durmanýn ne anlamý kalýyor?
     
…

      Yine de bilgili bir babanýn çocuðu olmak hep mutluluk kaynaðým olmuþtur. Neleri var? Ýþte bizim Mustafali, mahalle arkadaþým; hem çok zayýf doðmuþ, hem de hastalýklý hastalýklý büyümüþ. Yýllarca ha öldü ha ölecek, gereksiz iþ yapmayalým, diye nüfusa bile kaydettirmemiþler. Sonunda okul için nüfus çýkarmak gerekmiþ, bu kez de ceza çýkmýþ karþýlarýna. Babasý kurnaz “Cezasý varsa çözümü de var” demiþ; yeni doðdu diye kaydettirmiþ.
Mustafali okula geldiðinde daha bir haftalýk bebek görünüyordu.
Yine de öðretmenimiz idare etti. Pazarcýlar öyle mi? “Amca çocuk kaç doðumlu” deyip, atýyorlarmýþ heybeye bebek zýbýnlarýný, patileri.
Bizimki öyle mi caným? Ayakkabýlar heybede, heybe köþede, benim aklým heybenin içinde, babamýn gözleri akþamdan giyip uðurunu kaçýrmayayým, diye benim üstümde. Baþka sorun yok. Gerisi uykusuz bir bayram sabahý.

     …



Benim asýl sýkýntým sað sol karýþýklýðýndan. Þimdi gel de sitem etme. Kim çýkarmýþ bu saðý solu bilmem? Düpedüz ayrýmcýlýk. “Bu iþin saðý solu yok” deyin. Hepsini dümdüz edin gitsin.
Uyumadan sabahý ettim. Her bayram sabahý olduðu gibi, bir boy sýrasý, yaþ sýrasý kavgasý çýktý. Olaðan azarýmýzý iþittikten sonra, yaþta birinci, boyda sondan ikinci abim yine birinci sýrayý kaptý. Ben hepsinde sonuncu olduðum için sýra kavgasýna bile giremedim.
Herkese üst baþ, ayakkabý derken sýra bana geldi. Aklým ayakkabýda.
Babam beðendiðine göre ayaðýma uyacaðýndan kuþkum da yok aslýnda. Baktým rengi siyah, satýcý baðcýklarýndan birbirine baðlamýþ. Babam düðümü itinayla çözdü, önce sað ayak. Giydim. Babam ayakkabýnýn ucunu kontrol etti. “Sýkýyor mu?” , “Sýkmýyor.” Demek tek endiþesi sýkmasýymýþ “Güzeeel!” dedi.
Sýra öteki tekde. Eline aldý, saðýna soluna iyice baktý, bir þeye þaþýrmýþ gibi. Sonra baþýný kaldýrýp yüzüme baktý. Anlaþýldý, ikincisi de sað. Ortalýkta sol yok.
Ne olacak þimdi; nerden çýktý bu saðsol?