O kadýn. Evet o kadýn. Tanýþtýðým ilk aný anýmsýyorum da. Kendimi þehvet denizine býrakýþýmý ve sonra da yüzme bilmeyen bir balýk gibi direniþimi. Tanrýnýn ellerinde, onun evinde, topraða has kökler gibi tutunmak istemiþtim aslýnda. Ama yanlýþ kilit, yanlýþ kapýya uymuþtu. Bir anda yok oluþumu izledim. Korkunun çabasý içimde, denize yansýmýþ mehtap gibi uzanýyordu. Ve gerçekten de istediðini almýþtý benden ; Beni benden. Apayrý bir insan vücudunda ruhumun derinliklerine kadar farklýlaþmýþtým. Açmaya inat bir çiçeðin solmadan ölmesi gibi aniden deðiþivermiþtim. Evet, þehvet düþkünü bir canavar olmuþtum o an.
     Sanýrým Cuma günüydü. Ýnsanlar iþlerini bitirmiþ, kazandýklarý paralarý harcamak için tavþanlar gibi ürüyorlardý gece klüplerinde, barlarda ve kafelerde. Bende bu akýmýn bir parçasý olarak, bu azgýn nehrin akýntýsýnda kendimi unutulmuþ bir barda, elimde soðuk bir bira ile buluverdim. Kadýnlar, kendilerini pazardaki sebzeler, meyveler gibi indirime sokmuþ, güzel ve parlak bir þov yapýyorlardý. Sigara dumaný geceyi kaplamaya çalýþýyordu, ýþýklarýn arasýnda yalancý bir hüzme yaratýyordu. Garip bir etki býrakmýþtý bende, gözlerim de buna dayanamayýp hafifçe yaþarývermiþti. Buðulu dünyamdan kurtulmak için ellerimi, gözlerimin yaþlarýyla ýslattým ve netliðe kavuþtuðumda, karþýmda bir ateþ parçasý gördüm. Sanki benim için dans ediyordu. Ateþi o kadar uzaktan kanýmý ýsýtmaya yetmiþti, gözleri de vücudumun suyu olmuþtu ; ince ince geziyordu üzerimde.
     Yavaþ yavaþ deðiþmeye baþladýðýmý görebiliyordum. Bakýþlarým deðiþmiþti, kendimi o diþi için daha da güçlendiriyordum. Artýk içinde olmak istemesem bile ateþinden kaçmayacaðým bir oyunun içine giriyordum.
     Al yanaklý þehvet tarlalarý içinde ona doðru hareket ettim. Her adýmýmda biraz daha derine iniyordum, onun derinliðine. Tanrý þahidim olsun ki böyle bir yaratýk görmemiþtim daha önce. Bu karanlýk gecede, bütün loþluða inat parlýyordu. Pýrýl pýrýl bir mücevher gibi sergiliyordu kendini bana. Bir an onun için bütün varlýðýmý, ruhumu verebileceðimi anladým.
     Ýyice yaklaþtým. Hiçbir kaygým yoktu üzerimde veya hiçbir endiþem. Kendimi yanýnda bir an çýplak hissettim. Ortalama deðerim garip bir eðilim gösteriyordu bu ateþ parçasýna. Adýný bile duymak istemiyordum. Ama bütün ruhumu ona emanet edebilirdim. Bu karmaþýk düþünceler ve karmaþýk müzikler içersinde uzanýverdim ona. Bir anda olan bu olay gecenin ilerleyen vakitlerine kadar devam etti. Boþlukta uçuþan tozlar gibiydik. Her yere itilebilir veya eriyip yok olabilirdik.Her saniye daha da çok yandýðýmý hissediyordum. Uyuþmuþtum. Kadýnýn þehvet oyunundaki küçük bir yol iþaretiydim belki de. Bu geceki seçilen yol bendim. Sonra....
     “Günaydýn hayatým, dün gece gerçekten çok güzeldi” , dedi bana ateþ yüzlü kadýn. Bir an nerede olduðumu anlayamadým. Bulut gibi beyaz bir çarþafla sarýlmýþ yorgun vücudum, hapsedilmiþ gibi, basýklýktan kurtarmaya çalýþýyordu kendini. Galiba olan olmuþtu. Kahretsin, hatýrlayamýyorum. Belki de içimde, gözükmeyen bir iblisin iþiydi bu. Yo hayýr, iblis o olmalýydý, evet evet oydu. Benden hafýzamý alýp, bana zevk vermiþti. Onun þehveti içerisinde yanmýþtým. Yenilgi hissi, içime sülük gibi yapýþmýþtý, beni yiyordu. Ve bitirdikten sonra kendi kendini yok edecekti.
     “Neredeyim ben, dedim. Sen de kimsin, adýn ne. Nasýl geldim buraya...?”. Yaptýklarýma anlam veremiyordum. Tamam, onun istemedim deðil. Her erkeðin isteyeceði kadardý. Kendimi de suçlamýyorum ama bu yenilgiyi, güçsüzlüðü kabullenemiyorum. Hatýrlayamamak da cabasý. Anlýyorum ki ; yandým, yok oldum, eridim. Bu kadýnýn þehveti beni yok etti. O kadar. Yenilgiyi kabullenmiþ bir þekilde “Neyse boþ ver, sana da günaydýn...” , dedim. Ne yapacaðýmý bilemiyordum. Düþünmekten vazgeçtim, kahvaltý etmek üzere mutfaða doðru gittim.
     Ateþ parçasý kadýn, herhalde biraz önceki sorularýmý düþünmüþ olacak ki, herhangi bir bað kaygýsý olmadan bana söylenmeye baþladý. “Ne bekliyorsun ki, seni istedim ve sen de benim bir parçam oldun. Ne zannediyorsun, evleneceðimizi falan mý düþünüyorsun. Sudan çýkmýþ balýk gibisin...” dedi. Kadýn kendini durduramýyordu. Güvencesi olan zevk ve þehvet silahlarýný üzerine çekmiþ ve beni yok etmeye hazýrlanýyordu. Zehirlenen bir böcek gibi ölümü bekliyordum. “Sen de herkes gibi birisin, hiç birinden farkýn yok, bunu anla!”, dedi. Son darbeyi de yemiþtim. Yenilginin hazmýyla, ölü olarak evi terk ettim.
     Düþünceliydim, insanlarýn karanlýk yüzlerini sergilemelerine pek alýþýk deðilim belki de. Barda kontrolümü kaybettiðime inanamýyordum. Bu beni, çileli denizlerin boðulmuþ gemicisi yapmaya yetiyordu. Bir an onun insan olamayacaðýný düþündüm, kader benimle dalgasýný geçiyordu. Ýçindeki ateþ, bir insanda olamayacak kadar çoktu. Kudurmuþ þehveti, o dumanlý barda cayýr cayýr yanýyordu. Ve sonunda da kendini yakacaktý. Bende, kendi tesellilerim ve yarým kalan hafýzamla yavaþ yavaþ yandýðýmý hissediyordum.

Uzun bir süre sonra, baþka bir barda...

     Yaþadýkça görülen zevk labirentleri,iyi bir müzik ve dumanla dünyanýn en güzel içkilerini yaratabiliyor. O kadýný þimdi hatýrlýyor da, ne kadar da normalmiþ, herkes gibi nefes alan bir yaratýk. Bir görseniz burayý, burada yaþananlarý, arka planý. Bir an geliyor ve bilinciniz size bütün cevaplarý vermeye yetiyor, soluk soluða ulaþýyor size. Evet kafamý kaldýrýyorum, yine bir sis var ve ileriye baktýðýmda baþka birisi benim için dans ediyor. Sadece bu gece ve sadece benim için.
     Sonunda anladým, ufuðum açýldý. Kör adam görüyor artýk, dünyanýn koskoca bir tarla olduðunu. Etrafýna baktýðýnda gördüðü tek þey ; þehvet tarlalarý. Al yanaklý þehvet tarlalarý. Ve kendisi de bunun içerisinde yok olacak olan þehvet düþkünü bir adam. Lanetli zamanda, lanetli topraklarda doðan, herkes gibi þehvet düþkünü olan, sade, yalýn bir adam...