ANNE ÝÞTE…
Anadolu’da
Soðuk, ýssýz bir dað eteðinde,
Çocuk bir kadýn,
Bebeði karnýnda
Kýþ günü soðuk havada
Sýkýla sýkýla söylemiþ
Sancým var aney!
Çocuk kadýn,
Karnýnda çocuðuyla
Çocuk adamýyla
Yola çýkmýþ.
Ne soðuk ne de ýrak
Ne sancý ne de ölümmüþ kafasýnda
Soluk soluk bakmýþ geceye
Gece gibi mi gözleri acaba?
Karda kayan kýzakta
Dalmýþ gözleriyle
Teni kar gibi beyaz mý?
Taþýrken köylü, onu tipide
En yakýn ebeye
Kulaðý rüzgarda
Saçlarýný düþündü
Acaba ipekle yarýþýr mý?
Oyuncaklarýný düþündü
Yok ki, dedi
gözlerinde nemle
Ya erkekse,
Anne iþte,
Aþýmýz yeter mi yiðit’e?
Ya kýzým olursa
Çeker mi çektikleri mi?
Anne iþte düþünüyor,
Ölüme beþ kala
Anadolu’da…
(Gürsel ÇOLAKOÐLU)