Hayat beni yorduðunda dumanlý soluklar almaya baþlarým. Beyaz dumanlar. Ciðerlerimi karartan, boðazýmý geçerken yakan, canýmý acýtan dumanlar.

Ateþle baþlar her þey. Gözlerimi kýsar yakarým sigaranýn ucunu. Derin bir nefes çeker, tutabildiðim kadar tutarým içimde. Zehir iþlesin isterim. Önce kanýma sonra ruhuma. Rahatlasýn isterim beynim, acýlarým dinsin isterim. Dýþarý verirken nefesimi çenemi ileri çýkarýr yüzüme býrakýrým dumaný. Gözlerime deðsin isterim. Görmediðim hiç bir þeye inanmam ben çünkü.

Kontrol ben de kalsýn isterim. Dumanýn hepsini býrakmadan derin bir soluk daha alýrým. Ayný dumaný bir kez daha dolaþtýrýrým içimde. Canýmý daha çok acýtsýn isterim. Ruhum kafayý bulsun isterim. Kendime zarar vermek isterim, baþkalarýndan deðil, kendime bizzat kendim zarar vermek. Bu hayatýn benim olduðuna inanmak isterim. Ýstediðim gibi yaþayabileceðimi görebilmek. Acýyla. Acýyorsa yaþýyorsundur. Sigara kendini çimdiklemekten daha iyidir.

Sigara biterse üzülürüm. Sona yaklaþtýðýnýn göstergesidir. Saat gibidir. Ortalama dört dakika daha geçmiþtir. Ve ben her zamanki gibi ayný yerde, ayný zamanda kalmýþýmdýr. Ama dokunduðum her þey gibi sigara da yanmýþ ve bitmiþtir. Ýçimde ise hiçbir þey kalmamýþtýr. Kalmayacaktýr.