yaðmur benim için tüm renkleri griye dönüþtüren bir seranat gibiydi. akþam vakti, direklere asýlmýþ mahyalarýn hüzün veren parýltýlarý altýnda yürüyen insanlarýn ayak sesleri ve ýslak yoldan geçen otomobillerin lastiklerinden çýkan hýþýrtý insanýn içini rahatlatýyordu. insanlarýn aðzýndan çýkan dumanlar bana gecekondu bacalarýný hatýrlatýyordu.
sanki bu ortam aþýklar içindi. iskeledeki çiftler birbirlerine sarýlmýþ sarmaþýk gülleri anýmsatýyordu. ay ýþýðý, mahyalar ve su birikintilerine yansýyan ýþýklar sadece onlar içindi sanki.
ben yalnýzdým... sadece yürüyordum, o seranata eþlik eder gibi. bunu anlayan insanlar yüzüme gülümseyerek o güzel merhabalarýný eksik etmiyorlardý benden. onlar bu ortamýn içinde, müzik kutusunun üzerinde dans eden balerinler, ben ise içi hüzün dolu bir bibloydum bu karelerde.
insanlar yavaþ yavaþ çekilmeye baþlamýþlardý evlerine. evlerine çekilen insanlar yalnýz olanlardý. ben de yalnýzdým ama sokak lambalarý bana eþlik ediyorlardý. hatta benim onlarýn yanýnda olmam onlarý o kadar çok sevindirmiþ olmalý ki, gözleri parýl parýl parlýyordu hepsinin.
iþ yerlerini kapatan dükkan sahiplerinin indirdikleri kepenk sesleri seranatýn bir parçasý olmuþ gibiydi. bir yere ulaþmaksýzýn yürüyordum. mesaiye kalan bir fýrýndan sýcak bir simit alýp sonu belli olmayan yoluma devam ediyordum. yediðim sýcak simit o soðukta gönlümün üstüne örtülen bir yorgan misali içimi ýsýtýyordu.
iskeleye doðru yol almýþtým, hiç kimseler yoktu, sokaklar boþ ve soðuktu. o arnavut kaldýrýmlý yollarda sadece benim kunduramýn sesi yankýlanýyordu. neyse ki iskeleye varmýþtým, elimdeki yarým simit kurumuþ ve sertleþmiþti, o da sabah martýlarým nasibi olmuþtu. bir bank bulup oturdum kuleye karþý, kýyýya çarpan her bir dalga yüreðimi deliyordu. kendimi gecenin sessizliði çöktükçe daha yalnýz hissediyordum. arkamdan omzuma narin bir elin deðdiðini hissettim ki, gözlerimi gardiyanýn sesiyle açýncaya kadar.
koðuþ kalk!!!!...