Yüzünün her telinde bir korku titremesi… Tel tel dökülüyor ve damla damla kayboluyordu…
Gözünü açtý, gökyüzüne baktý. Gökyüzü, simsiyah saçlarýný gümüþ bir ay taraðýyla tarayan gizemli bir kadýn gibiydi; sýrtý dönüktü; saçlarý toprakla bir olmuþtu. Bu görüntüye kapýlmamak, gecelik kadýnýn peþinden gitmemek için kendini zor tuttu. Ellerini yumruk yumruk sýktý. Ýçine yüklediði ne kadar çýðlýk varsa hepsini yýldýz yýldýz haykýrdý. Her yan haykýrýþla yýkandý. Az sonra kapýsý çaldý; yýkýp giden sesinin küllerini toplamak isteyenler vardý. “Býrakýn beni. Yalnýz kalmak istiyorum.” dedi. Sesi gayet katýydý. Bu kararlýlýk yerini sessizliðe býraktý. Geriye döndü. Güneþ yoksunu odasýný iki tane mumla alevlendirdi. Bir süre mumlara baktý. Parmak uçlarý alevlerin üzerinde dolaþtý. Sonra mumlardan birini parmaklarýyla söndürdü. Ýçi alev alevdi. Alevlerin arasýnda uçuþan duman is bulutu gibi göz nurunu kapladý.
Adam, saçaklarý karmakarýþ olmuþ bir aðaç gibi duvara abandý. Saçaklar nasýl duvarla içli dýþlý olursa ve nasýl kemirirse her duvar kýrýntýsýný, o da öyle kemirdi hayat duvarýný; sonra aþkýný. Evet, terinin tuzunu tenine bandýðý alevlerden çok daha ötedeydi hissettiði þey… Ama aþk kavuþulmamasý gereken bir muamma olmalýydý. Gitti, hem de hiçbir haber býrakmadan. Çantasýný sýrtýna aldýðý gibi tozu dumana kata kata, yüreðini yaka yaka gitti. Fuzuli gibiydi; Nedim’si yanýný bir kenara itip kavuþulmazlýða giyindi.
“Ah ne büyük aptallýk” diye geçirdi içinden. Kalýp savaþmasý gerekirken ve buna gücü yeterken neden Fuzuli’nin yolunu seçmiþti. “El çek ilacýmdan tabîb.” diye haykýrdý. Yaralarýna terinin tuzu yetmedi, Tuz Gölü’ne gitti; kendini tuza bandý. Tüm vücudu yarýklarla dolu bir kanlý gibi yandý. Diþlerini sýkmaktan diþlerinin kýrýldýðýný hissetti. Bu acý bile az geldi ona. Daha fazla acý çekmeliydi. Ýçindeki acý bu kadarcýk deðildi!
*
     Gözlerini açtý. Yine gökyüzüne baktý. Karar verdi. Giyindi, dýþarýya çýktý. Evdekiler görünmezlik elbiselerini giyinmiþlerdi; birisi gözüne iliþse görünürlük elbisesini parçalayýp atabilirdi. Herkes bunun farkýndaydý. Sokaða çýktý. Gecenin saçýna bir tutunsa, çekse, çekse; tüm yýldýzlarý yerin yüzüne indirse; düþürse; sonra tek tek her yýldýzýn her köþesini yüreðine batýrsa… Yok! O da yetmezdi. Çok daha derinlerdeydi. Teni yetmezdi, yüreði bile az gelirdi.
     Ne haykýrýþ, ne yakarýþ, ne yanýþ… Hiçbiri çare olmuyordu. Biliyordu çareyi…
     Adým adým Fuzuli’nin kararýna saygý duyarak yürüdü. Onu terk ettikten ve terk edildikten sonra yaþamasý gereken bir buluþma vardý. Arabayla ya da motosikletle ya da bisikletle deðil. Ayaklarýyla, bin yýllýk bir hasretin peþinden sürüklenmiþ gibi adým adým gitti. Ve tan aðarmadan ulaþtý oraya. Heyhat! Hep de bunu isterdi. Güneþ doðmasýn! Gün ak ve dalgalý saçlarýný savurmasýn. Bu buluþmaya yakýþmazdý!
     Yanýna oturdu. Dokundu. Elleri yumuþacýk oldu. Bu yumuþaklýk içinde sakladýðý bütün yaðmurlarý firara çýkardý. Satamadýðý, içinde tuttuðu, biriktirdiði, sakladýðý ne kadar tuz buz yaþ varsa hepsini üstüne akýttý. Üzerine yumuldu. Eski bir kitap gibiydi. Sayfa sayfa açýldýkça toz duman kalkýyordu. Haykýran gözyaþlarýyla sesi birbirine geçti. Acýsýný, acýsýný hiçbir þey dindiremezdi. Derken bir ýþýk, koskocaman bir aydýnlýk onu içine aldý. Gözleri zaten toprak toprak olmuþtu; zaten körleþmiþti. O ýþýk seli, bir o kadar daha körleþtirdi.
-     Bak, geldim iþte.
-     Yo, yalan söylüyorsun! Hayalsin sen!
-     Hayal olsam ne çýkar, þu an buradayým ya.
-     Yetmiyor! Hayýr yetmiyorsun acýmý dindirmeye.
-     Yüzüme bak! Ýyice, iyice bak! Ben iyiyim.
-     Yalan söylüyorsun!
-     Hayýr! Yalan söylemiyorum. Bak bana.
Körleþmiþ bakýþlarýnýn tatlý su akýntýlarýna ihtiyacý vardý. Kadýn yanýna yanaþtý. Geniþ omuzlarýndan tuttu, onu diz üstü kaldýrdý. Toprak toprak olmuþ gözlerine ellerini sürdü. Genç adam, ne olduðunu anlamadý. Gözlerinde alev sonrasý sönen küllerden ziyade bir ferahlýk sezdi.
-     Artýk bakabilirsin.
Gözlerini kýrparak açtý. Iþýklarýn arasýnda yüzünü gördü. Hayal meyal, belki duman dumandý; ama olsun. Ýþte karþýsýndaydý. Omuzlarýna dokunuyordu. Ellerini ellerine uzattý. Dokundu. Evet hissediyordu.
-     Buradasýn.
-     Sana geldiðimi söylemiþtim.
-     Ama! Ama! Bu topraklar altýnda yatan?
-     O da benim.
-     Nasýl yani?
-     O benim bedenim. Dokunduðun ise benim aslým. Benim özüm. Ýçindeki aþk öyle büyük ki, bana ulaþmak için benim bedenime ihtiyacýn yok. Ama benim özümün, bizim de aþkýmýzýn kanýtý seni bekliyor. Ondan sevgini esirgeme artýk. Yoksa sevgisizlikle büyür ve büyüdükçe yoksullaþýr. Varlýðý yoksullaþmýþ biri olmamalý benden kalan.
Gerçekler acýdýr. Ama bu gerçek, acý ötesiydi.
-     Beni ne zaman görmek istersen ona bak; onda ben varým.
-     …
-     Ne olur susma böyle. Bana inan. Bana olan aþkýn, sana güç versin; zorluk deðil. En büyük engebeler insanýn yüreðindedir. Ve en büyük cehennemleri gizler insanýn zihni. Algýlar istedi mi etrafta ne kadar acý varsa onu toplar, geriye bir zerre umut býrakmaz. Ama sen bu deðilsin! Ben sende varsam, umudun en yoðun soluklarýný da içinde barýndýrýyorsun demektir. Ve sana býraktýðým bu hediyeyi beslemelisin.
-     Haklýsýn. Ama benim yüzümden oldu bütün bunlar. Kendimi affetmiyorum.
-     Hayýr, sen beþeri korkularýnýn abanýþýyla körleþtin bir süreliðine. Sana hiç kýzmadým. Çünkü seni tanýyordum. Neyi, neden yaptýðýný biliyordum. Gidiþinle olmadý bu son. Gerçeklerin önüne geçemezdin. Ben de deðiþtiremezdim.
-     Ama yanýnda olsaydým, birlikte aþabilirdik.
-     Hayýr. Gecikmiþliðin önüne geçemeyecek bir raddedeydik. Kanser ulaþabileceði her yere demir atmýþtý.
Haklýydý kadýn. Bazý þeyleri deðiþtirebilirdi; ama deðiþtiremeyeceði þeyler de vardý. Ve þimdi deðiþtiremeyeceði gerçeðin peþine kapýlýp gitmeyi býrakmanýn; deðiþtirebileceði gerçeðin elini tutmaya gitmenin tam zamanýydý. Ayaða kalktý. Iþýk þelalesinin arasýnda tek baþýna yürüyüp kayboldu. Gittiði yer neresiyse; aþkýndan kalan hangi armaðansa onu buldu. Korudu, kolladý, özenle baktý. Son nefes aný geldiðinde aþký yeniden yanýna geldi.
-     Bak, yýllar geçip gitti. Ýþte buluþmanýn ötesindeki kavuþma anýndayýz.
Son nefesine kadar sakýndýðý o eþsiz öz’ü kadýnýn ellerine üfledi ve sonsuz hayatýn ilk adýmýný vuslatla kutlamak üzere, ait olduðu yere býraktý. O anda yeryüzünde bir aðlayýþ duyuldu. Kadýn, damla damla akan ve rahme düþen bir mucizenin içine o özü yerleþtirdi. Bu öz, baþka bir kadýnýn içinde büyüdü, olgunlaþtý ve zamaný gelince kýzýl bir dereye kapýlarak hayata uzandý. Hayata uzandý ve yeniden hayata uyandý. Bilinmeli ki, o öz hiçbir zaman kaybolmadý, azalmadý ve insanoðlunun son nefes anýna kadar süregitti…