ÞÝMDÝLERDE
Her boranýn ardý toz duman olur
Fikirler savrulur,yaðmur çamurda.
Bu kahpe dünyada kahraman olur,
Teslim olmazlarsa ,kuzular kurda.

“Tavþana kaç, tazýya tut “der gözü,
Baþ rolde oynadý eski metinde,
Yurdu sýrtýnda taþýyan öküzü,
Misafir býraktý memleketinde.

Süt mü,ayran mý uyutur insaný?
Yudumla Agora Meyhanesinde.
Hepimizin gafletle dolu bir yaný,
Hayaller kurduk, aslan kafesinde.

Filimler seyrettik,rüyamýz þaþtý;
Masalda hakikat,destanda yalan!
Daðlar zelil oldu,yer çoraklaþtý,
Þu merhum tarihe çýkmaz aðlayan.


Neyi arýyorduk,unuttuk, gitti:
Dedemin destaný ,geçilmez sevda.
Bir kýzýl elmaydý,baþladý bitti
Uzaklara uçtu Zümrüd ü Anka…

Sonra bir an geldi her þey deðiþti,
Aslýný yitirdik,bir gölge kaldý
Ezdi bizi dünya, fikir deðiþti
Koca bir þehirden bir hane kaldý.

Ne kahraman uðrar, ne delikanlý,
Destanlar tilkinin dilinde yaþar.
Aslanýn yediði üç lokma ,kanlý…
Dürüstçe yaþayan “dokuz köy” aþar.

Aynaya bakýnca tanýnmaz yüzü,
Boþ melodi söyler gonca dudaklar.
Bu mýsralar bilmez üzüntümüzü,
Her satýr içinde ihanet saklar.
Ünver PAZARLI