ÇAÐRI



’’Kaçta döner?’’

’’Bir þey demedi.’’

’’Dün aradýðýmý söylemiþtin, deðil mi?’’

’’Evet.’’

’’Neredeyse gece yarýsýydý. Nerelerdeymiþ?!’’

’’Bilmem...’’

’’Son günlerde hep böyle—Alo! Alo! Duyuyor musun?’’

’’Duyuyorum.’’

’’Bir an kesilir gibi oldu da. Sen yalnýz kalmaktan korkmuyor musun?’’

’’Hayýr. Þey... Uyuyorum.’’

’’Alo! ’’

’’Iþýklarý yakýp uyuyorum.’’

’’Akþam yemeðine gelir mi dersin? Alo, alo...’’

’’Bilmem. Ben kendim yiyorum.’’

’’Yemem, de. Sýkýlýyorum, de. Korkuyorum, de.’’

“Diyemem.”

“De! Alo! Alo!”

’’Dinlemez.’’

’’Dinler. Seni dinler. Aloo?.. Aðla, tepin! Tamam mý ?’’

’’Kýzar.’’

’’Peki, peki... Sen bana bakma. Dediklerimi unut. Yine arayacaðým. Hoþça kal.’’

Beklenen çaðrý sonlanmýþtý.

’’Bak her dediðini yaptým, anne. Çabucak da kapattým. Þimdi sen de benim ödevimi yap.”

Çaðrý / Seçkin GÜNDÜZ