Tartýþmalý geçen günlerin ardýndan kaçýnýlmaz son olan ayrýlýk, gelip kapýyý çalar. Kapýyý çalanýn ayrýlýk olduðunu bilirsin. Evde yokmuþ gibi davranýp, gitmesini beklersin. Israrla kapýyý çalýp, durur ama inat edip açmazsýn. Bir türlü ayrýlýkla tanýþmayý göze alamazsýn. Bir korku sarar içini.. “Yok buna hazýr deðilim. Her þeye raðmen seviyorum” der yüreðin!

Nihayet, durumun farkýnda olan ayrýlýk, çalmayý býrakýp, “Nasýlsa bir gün o kapýyý açmak zorunda kalacak “diyerek, bir kenarda beklemeye baþlar. Eve gelen icra memurunu atlatmýþ gibi rahatlar, bunun da üstesinden geleceðini düþünürsün.

Bunun üzerine ayrýlýðýn kapýlarýný çalmýþ olduðunu idrak edenler, sulh ilan edip, yeniden olmayacak duaya amin demeye çalýþýrlar. Çünkü olamayacaðýný bilmelerine raðmen aralarýna ayrýlýðýn girmesini göze alamazlar; sürekli uzatmalarý oynar dururlar. Bu arada söylenmemiþ düþünceler, sözler açýða çýkar, aþk yara almaya devam eder. Kanama ciddi boyuttadýr aslýnda ama kanamayý durduracak sevgi o kadar güçlü deðildir. Kanamayý durduramaz; sadece geçici pansumanlarla aþký yaþatmaya çalýþýr. Sürekli kan kaybý yürekteki ateþi söndürmeye baþlar. Zaman zaman ufak tefek aþk rüzgarlarý ateþi hafiften canlandýrsa da, onu sürekli yangýn halinde tutmayý beceremez. Soðumaya baþlayan yürekler, kusurlarý daha çok görmeye baþlar ve aþk ateþi zamanla köz halini alýr; içten içe yanmaya devam eder. Közün ateþi düþüktür; ancak kendi yüreðini ýsýtýr. O sýcaklýk dýþarýdan hissedilmez ama kimse kendi yanmalarýndan vazgeçip, yüreðinin buzdaðýna dönüþmesini istemez.

Bu içten yanmalardýr ayrýlýða kapýyý açýp, içeri almayan..
Ama ayrýlýk azimlidir; bekler kapý arkasýnda..
Bilir; közün ömrü kýsadýr küle dönecek diye..

SAADET TOKSÖZ