Özlediðim yalnýzlýðým,
Haftalardýr bunaltan sýcaklardan,
Güneþ kandýrmacasýndan,
Bahar aldatmasýndan,
Bir 14 mart sabahý,
Yaðan yaðmurla gelen,
Özlediðim yalnýzlýðým.
Yaðmur olup fýsýldýyordu kulaðýma,
Ne güneþin ne de açan çiçeðin girebileceðini aramýza,
O hep benimleymiþ,
Anlamadým...
Saatlerce yürüdük sessiz sedasýzca,
Elime yüzüme dokunuyor, saçlarýmý okþuyordu.
Ayrýlýðý haber ediyordu bana, hüznünü yaþýyordu.
Hiç kimseye zarar vermeyen yalnýzlýðým,
Bulutlarý aðlatýp gelmiþti bana,
þimdiyse gitmenin vaktiydi usulca.
Bulutlarýn ardýndan kahkahalarla çýkan güneþ,
Göz boyayayn yedi renkli gökkuþaðý,
Güneþe gülen insanlar,
Ve yaðmura aðlayan ben...
O an anladýðým,
Beni býrakmayan yalnýzlýðým,
Yaðmur gibi içime akýttýðým; gözyaþlarým.