Ataol Behramoðlu’nun bütün kitaplarý okumak,bütün hayatlarý tanýmak arzusuyla yanmalýsýn’’dizesini okurken hayal ettiðim þey muhtemelen onunla aynýydý fakat ben mi farklý algýlamýþtým yazýlaný?
Evet bütün hayatlarý tanýmalýydým.Bütün karakterleri tek tek.Ne kadar tanýrsam o kadar’’onlarlaþacak’’daha iyi anlayabilecektim hayatý.Bir çitf göz ne anlatýyor ne demek isteniyor bir hareketle anlayabilecektim tanýmak için uðraþ verdikçe.
Evet tanýmalýydým kadýn,erkek,çocuk,yaþlý herkesi.Hatta yetinmeyip ülkemdekilerle tüm dünya insanlarýný da tanýmalýydým.Tanýdýkça sevmeli,sevdikçe özgürleþmeliydim.Otobüs camlarýndan gördüðüm;perde çekilmeye lüzum görülmeyen 6-7.kat hayatlarýnýn içine girmeliydim.Farklý perdeler,birbirinden parlak,ama odalar kadar yürekleri aydýnlatmayan avizeler,farklý renkteki duvarlar ve farklý bakýþlar.Dört köþe odalar içinde yapýlan her biri birbirinden farklý muhabbetler alýp götürmeliydi beni.Telefon rehberim hep kalabalýk olmalý ve her defasýnda artarak doldurmalýydý hafýzamý.
Aranan,ihtiyaç duyulan,dahasý özlenen olmalýydým.Fakat ne kadar insan tanýdýysam o kadar kendimden kaybettim.Kandýrýlabilecek kadar saf yürekliydim ama ne kadar bakýþ kaydettiyse belleðim;ruhumu o kadar kirli hissettim.Önemli olmalýydým pek çoðu için.Korumalýydým dürüstlüðümü de ayný zamanda.Hepsine olduðum gibi davranmalý,göründüðüm gibi olmalýydým.Ancak bir yeri atladým:Herkesi tanýmak arzusu her biri için dostça olmadý pek çok zaman.Sadece benim iyi niyetimin yetmeyeceðini anladým.
Asýl güzel olan þey kocaman karanlýk bir odada bir köþeye kývrýlýp gecenin uðultusunu yüreðine eþ seçerek bir Nihavent aþk yaþamakmýþ geç farkýna vardým.