Mamo Can öldü…

Mamo Can öldü…
Aslýnda bu cümle böyle deðildi, cümlenin aslý; “Þiþko Memo Öldü” þeklinde idi ama ben ölüye saygýmdan dolayý “Mamo Can öldü” diyorum.
Siz, Mamo Can’ýn kim olduðunu nereden bilebilesiniz.
Mamo Can’ýn en yakýn arkadaþý, -tabiri caizse- “kankasý” bile Mamo Can’ýn ölüm haberini duymadý siz nerden duyacaksýnýz
Bana; “Þiþko Memo Öldü” denildiði an, Þiþko Memo’ya “Mamo Can” lakabýný veren kankasýný/Cafer’i, hemen aramak oldu ama ne yazýk ki onun bile Mamo Can’ýn ölümünden haberi olmamýþtý.
Garibanýn ölümünden kim haberdar olsun…
Doðrusu Mamo Can’ýn ölümü bana bir kez daha “aðlarsa anasý aðlar, gerisi yalan aðlar” sözünü hatýrlattý.
Mamo ile ben dört yýl önce tanýþmýþtým. (Vay be, dört yýl oldu mu ki?)
Mutfakta yemek veriyordu. “Þiþ göbeði aðzýna deðiyordu” demeyeceðim; (bu cümleyi); ‘pehlivan yapýlý bir duruþu vardý’ þeklinde vereceðim.
Cafer, onu benimle tanýþtýrýrken; “Mamo Can, arkadaþým” demiþti. Sonra; “kendisi hem okulda, hem askerde arkadaþým olur” þeklinde deklare ederek söylemiþti. Yemeðe ‘git-gel’ derken Mamo Can benim de arkadaþým oluvermiþti.
Kendisi sert yapýlýydý ama duygusal ve ipek gibi bir yüreði vardý. Sürekli gergindi, bitkindi ve de yorgundu. Tabakamýza yemek doldururken, “akþam olsa da yatsam’ cümlesini söyleye söyleye bizlere bile ezberletmiþti. Çünkü hastaydý Mamo Can. Ama hep; “iyiyim” derdi. Hastalýkla isminin anýlmasýný istemezdi Mamo Can.
Mamo Can hastaydý ama bitmek, tükenmek bilmeyen hayalleri vardý.
Emekliliðine az bir zaman kaldýðýný söylerdi daima.
Emekli olup rahat edecekti.
Bazen de bahçesinde bahsederdi Mamo Can.
Bazen deðil sýk sýk bahsederdi bahçesinde…
Artezyen vurduðunu, iyi su çýktýðýný söylüyordu.
“Su buldum” derken öyle neþeli öyle sevinçliydi ki, ‘hiç ölmeyecekmiþ gibi’ geleceðe tuz-pembe hayaller kuruveriyordu, her insanýn yaptýðý gibi…
Hâsýlý kelam, ne emekli oluverdi Mamo Can, ne de bol suya kavuþturduðu bahçesinde beklediði ürünü alýverdi. Beklediklerinin hiçbirine kavuþmadan her þeyi býrakýverdi Mamo Can.
Hey yalan dünya, seninle övünenler utansýn!...
Mamo Can’ý en son ben izindeyken çarþýdan gezerken, has bel kader karlýlaþmýþtým.
Beni bir çay içmeye davet etmiþti, acele olduðum için davetini kabullenmemiþtim.
Bu gün onun vefat haberini alýnca, son gördüðüm hali gözlerimin önünden canlandý. Sanki biraz daha þiþmanlamýþtý. Oysa doktor onun kilo vermesini tavsiye ediyordu. Mamo Can, kiloluydu, þekeri vardý, tansiyonu vardý, kan þekeri vardý, vardý da vardý iþte…
Ama Mamo Can bunlarýn hiç birine aldýrmazdý; önüne geleni silip süpürür yerdi.
Ben Mamo Can’la görüþmeyeli o yine hastalanmýþ, hastaneye kaldýrmýþlar. Kendisini ziyaret eden arkadaþlara, -her zaman ki gibi- “bir þeyim yok” demiþ. “Yarýn çýkarým buradan” demiþ.
Mamo Can, doðru söylemiþ; hastaneden çýktý…
Hastaneden çýktý ama bu kez bir baþka çýktý, biz sevenlerini üzerek çýktý…
Hey koca Mamo Can!
Ne acelen vardý da hemen çýktýn.
Biraz daha kalýverseydin…
Emekli olsaydýn, suya kavuþturduðun bahçenin geleceðini bir görüverseydin. Hem çocuklarýn da daha çok küçük, onlara biraz daha bakýverseydin. Ne acelen vardý Mamo Can!..
Mamo Can, varsýn senin gidiþini kimsecikler duymasýn, Cafer bile duymasýn ama ben senin gidiþine öylesine içerlendim ki…
Her ayrýlýk acýdýr Mamo Can ama senin böyle sessiz, sedasýz ayrýlýþýn öylesine üzdü ki beni…
Senin öldüðüne ben hâlâ inanamadým Mamo Can.
Hem sen ölmedin ki Mamo Can, sen benim gönlümde yaþadýðýn gibi tüm sevenlerinin gönlünde yaþýyorsun Mamo Can…
Allah, sana rahmet eylesin…