-     Resmen boþandýk.
-     Hadi ya!

Kalem beyaz zemin üzerinde boþ daireler çizmeye baþladý. Her çizilen boþ daire yaþanmýþ olan anlarý resmediyordu. Ýçine düþülen küçük boþluklarýn yanlarýnda merdiven basamaklarý vardý. Aný kurtarmayý temsil ediyordu.

Kalem birden çok daireler çizerek, boþluðu tamamladý.

-     Resmen kuruldu.
-     Nasýl yani?

Kalem geniþçe bir koltuðu çizmeye baþladý. Koltuðun tam ortasýnda ise iki kolunu yanlara açmýþ ve bacaklarýný yayarak oturan birini çiziyordu. Verilecek hesaplarý olmasýna karþýlýk, hiç hesap vermek istemeyen bir tavýrda, oturanýn üzerinde þekil almaya baþlýyordu. Kurulu olan düzenin içinde, kurulmuþ olarak yaþanýlacaðý ise koltuða oturmadan öðretilmiþti.

-     Resmen âþýðým.
-     Vay!

Kalem ileride ayrýlan ikiye ayrýlan yolu çizmeye baþladý. Yýlan gibi uzayan yollarýn sonuna ise bir elma ile bir armut çizilmeye baþlandý. Ve onlarýn üst kýsmýna da oku yayýna takýlý olan gözleri siyah bezle baðlý eros çizildi. Adalet terazisini elinde tutan gözleri baðlý kadýna ise ihanet edilmedi.

-     Resmen adayým.
-     Hadi bakalým.

Kalem küçük adayý çizmeye baþladý. Adanýn ortasýnda tek baþýna duran aðaç ve birkaç yapraðý çizilirken, kýyýya vurmuþ olan içi su dolu sandalýn kabaca görünümü de ortaya çýkarýlmaya çalýþýlýyordu. Adadaki sahilin bir kenarýna da sütun çizmek gerekiyordu. Çizildi.

-     Resmen dalga geçiyor.
-     Vay alçak!

Kalem çizmemeye karar verdi. Ve kendisini tutan güvenli ellerin nazik dokunuþlarý ile masanýn üzerinde yerini aldý.

Sonum. Sen baþlangýç olsan da ne fark eder.

09 Haziran 2011 istanbul.