Gözümden süzülen yaþlarla irkildim birden ve hala uçakta olduðumun farkýna vardým. Yanýmdaki koltukta can dost Micheal uyuyordu. Bir an hostesle göz göze geldik ve bana doðru yürüyerek aðlýyor olmamdan dolayý olsa gerek bir terslik olup olmadýðýný sordu. Hostese rüya gördüðümü ve etkisinden aðladýðýmý söyleyecekken uçakta olduðumuzu idrak ederek sustum. Anlýk bir susmanýn ardýndan “Su alabilir miyim?” dedim. Hostes su getirmeye gitmiþken, ben þaþkýn þaþkýn saðýma soluma bakýnýyordum. Sanki çakmak çakmak gözleriyle rüyamdaki delikanlý bir yerden çýkacak ve bana bir þeyler söyleyecek gibi geliyordu. O an da emniyet kemerlerini baðlamamýz anons edildi. Sesten olsa gerek Micheal uyandý. “Hocam, Çin’e geldik mi?” diye seslendi. “Geldik, geldik” dedim. Ancak içimden bir ses Çin’de rüyamýn da etkisiyle bir þeylerin ters gideceðini söylüyordu.
Uçaktan indik ve hostele doðru yol alýrken ben tuhaf tuhaf insanlarýn yüzlerine bakýyordum. Onun gözlerini arýyordum. Micheal bendeki anormalliði her zaman ki sezmiþ olacak ki “Neyiniz var hocam, var sizde bir þeyler” dedi . Güldüm, anlatýrým diyerek. Hostele giderken yoldaki bisikletlilere, kimono dükkanlarýnýn önlerine ve en tuhafý da otobüs þoförüne de sorduðum yasaklý bölgedeki evleri arýyordu gözlerim. Ýnsan rüyasýnda aþýk olur mu? Ben olmuþtum galiba. Micheal her zaman ki gibi bir ikizler burcunun çene kaslarýna sahip haliyle konuþuyordu. Ben sürekli geçiþtirme cevaplar vererek kiraz aðaçlarýna, bahçelere odaklý bir þekilde otobüs penceresinin camýndan dýþarý bakýyordum. Sahi nerdeydi kiraz aðaçlarý ve samuray evleri. Pekin ördeði arýyordu gözlerim. Hostele geldik ve kültür gezisi olduðu için turist kafilesiyle gelmiþtik. Ýngilizce konuþmamýza gerek kalmadan Türklerin yoðun olduðu bir hostel seçilmiþti evet.
Nerdeydi benim samuray kýyafetli zifir gözlü delikanlým. Þaka gibi Çin’i dolaþmak istemiyordum. Aylarca bu gezi için para biriktirmiþ olmama raðmen bir rüya zaten alt üst olmuþ duygularýmý darmadaðýn etmiþti bile. Hosteldeki ranzama uzandýktan sonra Micheal’ý keþif turuna yolladým. Geldiðimiz kafileyle gezeceðimiz zamanlardan ayrý Micheal’ýn keþfettiði yerlerde dolaþalým istemiþtim. Ya da akþama bilet alýp dönsem nasýl olurdu. Kafam karmakarýþýktý. Ben bunlarý düþünürken telefonum çaldý. Arayan annemdi. “Kýzýmm” dedi bir aðýzdan annem ve babam. Oda boþtu geldiðimizde ve herkes öðle yemeði için dýþarý çýkmýþtý. Boþ odadaki kör noktadaki bir ranzanýn üst katýndan bir ses “Sessiz lütfen” dedi. “Tamam beyefendi” dedim. Ama annem ve babam az iþittiðinden sesli konuþuyor olsam gerek tekrar bir “Sessiz LÜTFEN” dedi ayný ses. Ben bu telefon kapattýrma olayýný bir yerden hatýrlýyorum derken, ranzadaki kiþiden “Kusura bakmayýn rüya görüyordum anlýk uyandým” cümlesi geldi. Micheal nerede kaldýn diye arayacakken ranzadaki kiþi inip yanýma geldi ve “Hoþgeldiniz” dedi. Benim beklediðim sözler ve gözler bunlar deðildi ki! Emri vaki cümle yoktu içinde, zifiri bir gecede parlayan yýldýzlý gözler deðildi ki! Minnoþ teyzem, beyaz pamuk kediþim ve yeþilin üzerine pembe çiçekli kimonom nerede demek istedim tüm sinirimle yeni tanýþtýðým birine.
Micheal her zaman ki gibi zamanýnda yetiþmiþti. Beyefendiyle konuþtuðumuzu görünce devreye girdi ve ben uykumun geldiðini söylerek uzandým. Delikanlý buralarda bir yerlerdeydi. Onu bulacaktým. Kalbimin atýþlarýndan hissediyordum. Ya o beni bulacak ya da ben onu bulacaktým. Bu arada rüyamda gördüðüm kiraz aðaçlarý Çin’de deðil Japonya’da bu mevsimde olurmuþ. Google amcadan öðrenmiþtim. Uykuya dalarken delikanlýnýn gözleri gözümün önüne geliyordu ve beni bul diyordu sanki.
Devam edecek…
