|
Öyle uzun zaman oldu ki kendimi bekleyeli ,yada bana öylesine uzun geldi ki gövdemde ateþler yakacak bir nedeni beklemek ,boyuna kendi göðüm de yýldýzlar sönüyordu ve ben sadece daha da nasýl karanlýk olur diye umarsýzca bekliyordum.Ait olmaya dair duygumu sýkýlmýþ avuçlarýmýn arasýndan ,bileklerimi keserek koparan hayat ve damarlarýnýn raddelerinde son damla kalýncaya kadar kendini yenilmiþ cümlelerle kýrbaçlayan bilincim çokça zamandýr çarpýþmaktaydý. Ansýzýn rýhtýma vuran cesedin kendime ait olduðunu dalgalarýn köpüren yüzünde saklandýðým yerde gördüm.Dudaklarým hala sýcak ve donuk bir mutedil gülümsemeyle titriyordu.Bu koyu karanlýkta ,olan ve yok olan beyaz köpüklerin arasýnda ,kendi cesedini görmeye kadar varan kim var diye sordum kendime.Sonra iþgal edilmiþ ,yanmýþ yýkýlmýþ bir coðrafyadan arta kalan son sýnýr çizgisinde patlayan yaþama sevincimi fark ettim,dalgalar karada kendimi parçalarken
|
|