Yalnızlığım Yazabilmemin Sebebi

Gün topladı yine tüm renklerini topraktan,sudan,çiçeklerden ve tenimizden.Şairlerin derin yalnızlığı başladı,ürkek kelimeler,ıslak bakışlarla.Bu ne derin ızdırap,tarifi imkansızlıklarla donanmış hissiyat.Akıl ile kalbin bu derin uyumsuzluğu,bahardan mı?Bilmiyorum...Avuçlarıma eteğime üşüşmüş kelimeler,keskin,narin,korkak,kırılgan bazen de sert.Bazen dört bir yandan saldırıyormuşçasına yaşam,düşman değilken benliğim,tüm sessizliğim,savunmasızlığımla dururken.Durabilmek istiyorum en fazla ses mozaiğini bestelerken içimde hiç ses çıkarmadan.Dil lal,söz küskün,hal feryatlarda durmak istiyorum.Uzun cümlelerimin yankısı yokken çarptığı kaya misali, hiçbir benlikte ve anlaşılmıyorken iç dökümlerim aynı dilin kopmayan bir bütünüyken.Sükutla seyrediş yürüyeni,ağlayanı,seveni...

Yağmazken yağmur sırılsıklam ıslak hissediyorum kendimi,dost mu bana doğa bilmiyorum, başlar hafiften üflemeye,ıslaklığımda bir ürperti,üşüyen içim,soğuyan bedenim.Salıversem havalanır mıyım,kesilir mi ayaklarım yerden...?