Bu ne korkunç bir dünyadýr böyle? Ýnsanlar yaþarken öldürmeye, öldükten sonra da isimleriyle dahi olsa yaþamaya çalýþýyorlar. Yaptýklarýndan bahsetmeyi, yapamadýklarýný hor görmeyi doðal birþeymiþ gibi sürekli yapýyorlar. Ulaþamadýklarýný ise; ya kýrýp döküyorlar, yada ulaþanlara kin güdüyorlar.
Sevenleri ayýrmayý mantýk diye adlandýrýp, namustan bahsediyorlar. Fakat o pis sýrýtýþlarý ve yýlansý bakýþlarýyla niyetlerini açýkça belli etmekten utanmýyorlar.
Düþene gülüp, kaldýrana tükürüp, destek olmayý bir tarafa býrakýp, insanlarý zorla sokaða itiyorlar. Sonra da "zaten o, bu yollarýn yolcusuydu" demekten de geri kalmýyorlar.
Perde arasýndan komþuyu dikizleyip, evindeki eksiði-gediði dýþarda anlatýrken utanmadýklarý gibi, bunu dinleyecek insanlar bulabiliyorlar.
Kadýný; evin mobilyasý, erkeði; þeytanýn insan formatý olarak öðretip çocuklarýna, kardeþler arasýnda bile yapaylýða yol açýyorlar.
Ýnsanlarý kullanabilecekleri ölçüde hayatlarýna sokuyorlar. Ýþleri görüldükten sonra tanýmak falan þöyle dursun, düþman oluyorlar. Herkesi de düþman etme çabasý gösteriyorlar.
En sonunda da çýkýp ahlak dersi vermeyi kendilerinin öncelikli vazifesi sanýyorlar. Sandýklarý yetmiyormuþ gibi yapýyorlar. Yaptýklarý yetmiyormuþ gibi dinleyen kitlesine sahip oluyorlar. Dinleyen kitlesi de düþünemeyen, baþkalarýna hayranlýk duyma içgüdüsüyle dünyaya gelmiþ kiþiler içerdiði için; beyni yýkanmýþ ve neye neden inandýðýný, neyi neye dayanarak söylediðini bilmeyen bir sürü ezberci baþýmýza kalýyor. Yada biz onlarýn baþýna kalmýþýz.
Sanýrým biz onlarýn baþýna kalmýþýz, çünkü onlar çok ve mutlu...