önce ayaklarımı yürüdüm sana doğru
gittim ağlamaları için birkaç adam tuttum
birkaç kadın bıraktım sonra

dağınık kalsın demelerine rağmen
mektuplar yazdım
içinden kelimeler yırttım
artık bir artığım ben bir eksik
arada bir kendimle
hiç kimseyi toplayıp çığlık uçuruyorum mesela
o duvardan yanımdaki masaya
yalnızlık dersin sen şimdi bilmişliğinle
o bile pazartesi gününden beri uğramadı yakama

yokluğuna kırgınım kim bilir
şu aralar küfretmeyecek kadar asilleşti dilim
yine de tutamayacağım kendimi
bu sana son küfür belki
hala seviyorum seni