Bundan önceki yazımda, çok genel bir bakışla 12 Eylül 1980 Darbesi’yle ilgili görüşlerimi paylaşmış, o davayla ilgili duygu ve düşüncelerimi bu yazıya aktarmıştım.

Darbeden bu yana, köprülerin altından çok sular aktı. Türkiye, dünya kapitalizmiyle iyice bütünleşti. Yeraltı, yerüstü servetleri daha çok yağmalandı.

Üretim yerine, özelleştirmelerle bol bol satışlar yapıldı.

Sıcak paralar girdi, çıktı.

AB’ye gireceğiz, demokratikleşeceğiz dendi, girilmedi, girilmeyecek.

İnsan hakları, demokrasi lafı dillerden düşmedi, eskiyi mumla aratacak bir yola çıkıldı.

Demokrasilerde olması gereken, çoğulculuğun karar ve yönetime yansıması anlayışı, çoğunluğun tek kişi kararlarıyla yönetilmesi biçimine dönüşmekte.

Otuz yılda, iktidar kaç kez el değiştirdi. Hiçbiri, darbenin kurduğu ezici sistemin üzerine gitmedi. Aksine ondan çıkarları için yararlandı. Sonuçta, demokrasinin taşıyıcı gücü orta katmanlar sönümlendi. Yoksullar artarken yeni zenginler türedi. Yaşamın her alanında, bu yazıya sığmayacak değişimler yaşadık. Dünyada da çok şey değişti.

12 Eylül’den sonra sistemin getirdiği bütün olumsuzluklarla mücadele edeceğini, ileri demokrasiyi kuracağını vadeden ve Türkiye için çok uzun sayılacak bir süre boyunca işbaşında olan bir iktidarımız var.

Bu süreçte, ileri demokrasiye, İkinci Cumhuriyete giden yollar döşenirken neler gördük, görüyoruz?

Zaman aşımına uğrayan davalar:

-İşkence görerek yaşamını kaybedenlerin ve işkence yaptıkları saptanan polislerin davaları

-İsrail’den alınan, nerede, nasıl kullanıldığı bilinmeyen (Faili meçhullerde kullanılmış olamaz herhalde) kayıp silahlar için 10 polise açılan dava

-Sivas’ta insanları cayır cayır yakanların davaları... Hem de başbakanımız tarafından “Vatana millete hayırlı olsun, onların da gözü yaşlı bekleyenleri vardı” diye kutsanarak...

-Banka batırıp devleti 1.7 milyar dolar zarara uğratarak parayı götüren bankacı davası

-Dolandırılarak(!) örtülü ödenekten dolandırıcıya ödendiği öne sürülen, 5,5 milyar lira davası

-Eski bir belediye başkanının kocasına açılan milyarlarca liralık naylon fatura yolsuzluğu davası ve başka paravan şirketlerden alınan sahte fatura davaları

-Hayali ihracat davaları

-Marmara depreminde yıkılan binalar için müteahhitlere açılmış yüzlerce dava

-Şimdi, liderinin çocuklarını birbirine düşüren, bir siyasi partinin gizli kasasında toplanan trilyonların davası
İleri demokrasi döneminde bunlar hemen akla gelen zaman aşımı davaları.
............

Bugün süren davaların durumu ve demokrasi açısından genel görünüm:

-15 yaşında kaç kişinin tecavüzüne uğrayan N.Ç davasında zaman aşımının eli kulağında.

- Deniz Feneri davasında, Almanya’da suçlu bulunan sanıklar, burada derhal tahliye edildiler. Mahkeme heyetleri değiştirildi, giden heyet üyelerinin soruşturmalarla başı dertte.

- Yargıda yapılan değişiklerle, eskisinden daha demokratik ve adil bir yargı sistemi oluşturulmadığı, aksine siyasi iktidara daha da bağımlı bir sisteme geçme.

-Derin devlete ve darbecilere karşı açılan davalar ve bunların aklımızda ve vicdanımızdaki izdüşümleri:

.Darbe yaptığı için yargılanan sanıkların, ilk duruşmada tahliyesi istenirken darbe yapmamış ama yapacağı varsayılan insanların, yargı süreci uzatılarak,uzun tutukluluk süresiyle cezalandırılmaları.

.Bu süreçte, aynı suçtan yargılanmaları beklenen başka kişilerin neden dışarda tutulduğunun anlaşılamaması.

.Faili meçhullerdeki rolü, yalnızca basını izleyen kişilerce bile apaçık bilinen kimi kişilerin, neden dışarda olduğunun da anlaşılamaması.

.Mod Medyan şifre skandalı, ABD basınından bize yansıyan ve referandumdaki %10’luk “evet” artışını saptayan bilgisayar hilesi

.Süren davalarda, düzmece belge ve bilgilerle ilgili medyanın tüm gizleme çabalarına karşın ortaya çıkan bilgiler... Bu nedenle avukatların Balyoz Davasında cübbe çıkarmaları ve bunun da yargı ve ana medya tarafından önemsenmemesi.

-Rahatlıkla çoğaltabileceğimiz bu verilerin yanısıra, davaların, tamamen muhalifleri susturma, korkutma, sindirme amaçlı olduğu kuşkularının sürekli güçlenmesi.

-160 tutuklu gazeteci

-Basın özgürlüğünde, dünyada 138. sırada bulunuşumuz

-Bakan Ömer Dinçer’in son 2 yılda soruşturma açılan 7 bin üniversiteliden 4 bin 600'ünün okuldan uzaklaştırıldığını, 55'inin atıldığını açıklaması

-Zaten bilimsellikten uzak olan eğitim sisteminde, sürekli değişikliğe gidilerek, eğitimin dinselleştirilmeye çalışılması ve bunu yeni anayasayla güçlendirilerek kalıcılaştırmayı hedeflemesi

-Dünyada ilk kez, protesto amaçlı yumurta kullanmaya, yumurta başına ceza kesilmesi

-Sürekli dinsel, mezhepsel, etnik çelişkilerin derinleştirilmeye çalışılması.

-Terörü önlemek yerine, biri diğerine uymayan kararlarla şiddetin körüklenmesi

-En sıradan hak arama gösteri ve yürüşlerinin şiddetle, biber gazlarıyla bastırılması ve bakanın “Biber gazı sağlığa zararlı değildir” yaklaşımı.

-Taşeronlaştırmayla, sendikasızlaştırma ve kıdem tazminatlarına saldırı

-İşsizlik, yoksulluk, gizlenen enflasyon, dolaylı dolaysız vergilerde çalışanlar, emekçiler aleyhine sürekli artış

-Yalnızca, son bir yılda, işkazalarında 1500 işçi ölüyor da “Takdiri ilahi” denerek açıklamalar yapılıyor, o işverenlere, işyerlerine ciddi bir şey yapılmıyorsa

- Van’da insanlar çadırlarda donarken, egemenlerin kışkırttığı savaş için dünya para harcanarak lojistik hizmet kampları kurulması

Görüldüğü gibi akla geldikçe sıralayıverdiğimiz bu gözlemlerimizle, bildiğimiz bu verilerle, demokrasiden geçtik de nasıl bir rejimde yaşadığımızı, nereye gittiğimizi sorgulamayacak mıyız?...

Bugüne değin atılan adımlar, ileri değil de geriye geriye götürürken... Bu adımları atanlar, 12 Eylül’ün, ardından 28 Şubat’ın döşediği yollardan koşar adım geçip bugünlere ulaşmışsa... 12 Eylül Davası, bütün alt birimler göz ardı edilerek iki elebaşıyla sınırlandırılırken... Bu davada adaletin tecelli edeceğine dair en ufak bir umut nasıl yeşerebilir?

Sevgili okur, işte ben bunları görünce, davaya müdahil olamadım. Aksine, bu davanın bir figüranı yapılarak, demokratik görünüm yanılsamasına katkıda bulunacağımı düşündüm. Çünkü gücümüz, desteğimiz henüz bu oyunları bozacak boyutta değil. Kendimizi baş rolde hissedeceğimiz, toplumu da yanıltan bir oyun olduğunu düşündüm. Hiçbir umut göremedim.

Görenleri anlamaya çalıştım, çalışıyorum. Asla kınamıyorum. Özellikle 1978’liler Hareketi’nin yıllardır gösterdiği yürekli, özverili çabayı selamlıyorum. Ne ki sonuçta herkes kendi birikimi ve psiko-sosyal dinamikleriyle düşünür, davranır. Bende ağır basan duygu ve düşünceler bunlar oldu.

Ben, geçmişteki acılarımın bugüne sarkan umutlar haline dönüşerek; korkularımın esiri olacağım, beni onların yönlendireceği , iktidarın demokratikleşme oyununda kullanılacağım kaygısını taşıdım. Elbette biraz umut görseydim bu kaygı oluşmayacaktı.

Devletin elinde arşivi var. Belgeler orada. Gerçek bir yargılama yapmaya niyeti olan devlet, başvurulardan hareket ederek arşivilerini açar, yaşayan herkesi tanıklığa çağırabilir.

Yargılama en çok, iki yaşlı elebaşının ev ya da hastanede gözetimi altında tutulmasıyla sonuçlanabilir. Davaya bir kaç ünlü isim eklenebilir.

Yanılmış olmayı dilerim. O zaman, bu düşüncelerimin utancını taşımak bana düşer. Ama aksi olursa, bugün gelinen noktayı, ülkenin demokratikleşmesi olarak sunanlara da utanmak düşer.

Yiğidin hakkını da verelim. Bütün darbe ve darbeye teşebbüs davaları, demokratikleşme amacıyla değil de iktidarın tüm kurum ve kuruluşlarıyla ele geçirilme, iktidarı pekiştirme amaçlı da olsa, şu gerçeği, toplumsal belleğe kazıyacaktır. Hiç kimse dokunulmaz değildir. Herkese birgün dokunulabilinir. Hiçbir iktidar kalıcı değildir.

İşte tek kazanımımız bu gerçek olacaktır.

Yaşam böyle işte sevgili okur... Her zaman, güç seçimlere zorlar bizi.

11.04.2012
Vildan Sevil