Eşim yeni mutfak bezleri satın almıştı. Her bezin farklı bir kullanım alanı vardı; cam için ayrı, bardaklar için ayrı, tencere için ayrı, fayanslar için ayrı, lavoba için ayrı.

Tostun kokusuna geldi annem. ‘’Hele bir peynirli tostta benim için atın makineye’’ dedikten sonra sofraya bağdaş kurup oturdu.
Dayanamadı, kalktı yerinden, tostunu kendisi yaptı. Akan peynir tost makinesini kirletmişti. Mutfak bankosundan rast gele eline geçirdiği bir bezle, makineyi bir güzel temizledi. Simsiyah olan bezi bankonun üzerine attı.

Peynirli tostunu afiyetle yerken, eşim birden bankonun üzerindeki bezi gördü; hiddetlendi, bağırmaya başladı: ‘’Sen biliyor musun ben o beze kaç para verdim?’’ Ardından başladı bezler hakkında nutuk çekmeye…

Annem tostunu yemeğe devam ediyordu. Konuşmuyordu. Sonunda dayanamadı:
“Anam anam” dedi. “Tüm çocuklarım benim için nasıl birse, bezler de benim için aynıdır… Sınıflandırma yapamam!”