N.F.* MANİFESTO

Takvim
Nisan’a vurdu
      sonra
bahar güneşi
           bana
ben
şehre vurdum
     size çarptım
          kendimi
soluksuz
     yürüdünüz
sanki yoktum
     sanki yoktunuz
sanki
hiçbirimiz yoktuk da
sadece
     çarpmaydı varolan
          ses çıkaran
      tarihte
     bir yeri olan
ya da
demek isterseniz
               zaman

Tanrının evinde
ağladım usulca
yalnızlar korosu ardımda
     ardım
     önümde
     yalnızlığa ağladık
oğulları sokaklara atan
çarmıhlarınıza gerdirten
     babalara
      ağladık
yine de
bir
dilek
tuttuk içimizden
     babalar için
uzun yaşasınlar
ve
görsünler
     bileklerimizden akan kanı
günbegün
     toprağa doğru

oysa
kan
betona damlıyor artık
     sonra
     kuruyup
     kuş gagalarına yapışıyor
     kent meydanlarında
babalarsa
güzel mezar düşünü
     sayıklayıp duruyor
     reklam aralarında

Suya dalıp
yardım ben de
     kalbini anamın
ve
korkuyla
izledim sizi
     nasıl da
şeytanın memesini kanatırcasına
emdiğinizi...
ıslak kıllarım
kurudu
her yanıma yapıştı
     suda
     ayak
     izlerimi
     bıraktım
     bir
     dalgaya
çarpsınlar diye
amansızca
bir kıyıya
ve
sonsuza dek
kaybolsunlar
     insanlık
izimi
     bir daha bulamasın
av köpekleri gibi
     ardımdan
      koşamasın
kiminiz de bilirsiniz
     o yürek çarpıntısını
sürgündeki deliğinize
          koşarken
          dört adım
ve tabii
yapışmadıysanız
     irinli memelerden birine
ve tabii
alışmadıysanız
kalbinizin tutturulmasına
          kanlı bir
           ilmeğe

Acılarımı
akıtmak istiyorum
kollarımı kanatıp
     akıtmak
      bir boşluğa
dibi olamayan
sesi
olmayan
     bir boşluğa
kendimi
unutmak istiyorum
          bir sokakta
ve
yeniden bulmak
ve
tekrar unutmak
sonra
yeniden bulmak
ve
unutmak
sonsuza dek
oynamak istiyorum
     bu oyunu
ve
inandırmak kendimi
     gerçeğin ta kendisi
      bu
ben yazdım
ben okudum
ve
inandım
kendi kendime
gerçek
     bu
gerçek
kayıp bir
     ben
ben
unutulmuş insanlığım

Hangi cepte
dururdu para
hangi dudakla
söylenirdi şarkılar
ve
kendinden geçince
hangisi titrerdi ellerin
yoksa
ikisi de mi birden

ellerimi kessinler istiyorum
gözlerimi oysunlar
dilimi
tuzlayıp
bir kaba koysunlar
insanım diye
haykıran
     her nerem varsa
kızgın bir
demir eriğine
atsınlar
yoksa
fark ediyor şeytanlar
ve
kuş gagalarını gösterip
alay ediyorlar
yüreğimden geçmiş
     hücrelerle

artık
bitsin istiyorum
karşı dağdaki
bir
çam yaprağı olsun istiyorum
kendim
bir
karga boku altında
soluksuz saklanan….

Kan
suya damlasın
suda dağılsın
balık dudaklarında
     derinliklere taşınsın
ve
acıyla ısırayım tabanımdaki toprağı
siz
tersyüz olup
     kusarken
ciğerlerinizi
kıyıma

Tarihin
tarlasına dalacağım
ve
kıracağım boynunu
can çekişmelerden
sıkıldım artık
boş kalsın
tarla
varlık
yokolsun
nadasa dursun
     insanlık

     -L-

(01.04.2004-Isvicre)

* Neo Fütürist