Yoklama faslýndan sonra her dersten sorular sormaya baþladý sýnýfa müfettiþ bey!.Yirmi dört kiþiydik beþinci sýnýfta.Dördüncü sýnýftaki on üç kiþiyle beraber sayýmýz otuz yediyi buluyordu.Hemen hemen her sorusundan sonra parmak kaldýrdým.Hele matematikte yoktu benden üstünü!..Bu arada bir sorusuna yanýt veremediðimi itirafetmeliyim:
KANUNLAR NEYE DAYANILARAK YAPILIR?Bir ilkokul çocuðuna sorulacak soru olmadýðýndan olacak ki, bir türlü yanýt bulamadým bu soruya. Daha sonraki yýllarda öðrendim ki, ANAYASA’ymýþ meðer cevabý....’En iyisi bu soruyu meclise sormalý herhalde’ diye düþünürüm þimdi. Haksýz da sayýlmam hani! Nerede sosyal adaleti saðlayacak; insan haklarýný koruyacak kanunlar hý!...Öldüm gittim þunun þurasýnda beklemekten ya!..

Sonra ki ders yerli mallarýndan sorular sordu bir yýðýn. Tutumluluktan bahsederken döndürüp dolaþtýrýp önlüðüme getirdi lafý. ”Bakýn arkadaþýnýzýn önlüðünde çok yama var ama,tertemiz. Onun yamalý oluþu deðil önemli olan, temizliði” dedi. Sýnýfýn bütün gözleri bana bakýyordu. Küçülmedim, asla!..Kývanç bile duydum söylenen sözlerden. Hatta gülümsedim bana bakan gözlere ait yüzlere..Tabii müfettiþe de!..Beni çok sevmiþ olacak ki “Þarký biliyor musun?”dedi.
’Hayýr!..’diye yanýt verdim. O yýllarda müzik dersleri yoktu müfredatta, radyo dersen tektük...Televizyonun adý bile yoktu tabii..Nereden bilecektim ki bir þarký yada türküyü...Bildiðimiz tek bir þey vardý, o da; DANDÝNÝ DANDÝNÝ DASDANA....Bunu da annelerimizden öðrenmiþ, minderleri kývýrarak yaptýðýmýz bebekleri uyuturken söylerdik. Þimdi tutup onu söylesem gülerlerdi bana, sustum çaresiz.”O halde”dedi müfettiþ; ”seninle bir türkü öðrenelim þimdi, arkadaþlarýn da katýlsýn bize!”. ”Peki,olur!..”dedim önüme bakýp.

“Menekþe buldum derede
sordum evleri nerede
üç-beþ güzel bir arada
dilber dilber caným dilber
canýmýn yaylasý dilber
gönlümün eylesi dilber...”

Türküsünü öðrendik ders sonuna kadar. Hiç unutmam bu türküyü. Dilime doladýðým naðmesinde ta o çaðlarýma gider; müfettiþin babacan, sevecen yüzücü hatýrlamaya çalýþýrým.Bu kadar deðil tabii, ona olan minnet borcumu asla ödeyemeyeceðimi düþünürüm. Buralara geliþimdeki katkýsý, insan gibi insan oluþundan doðan duyarlýlýðýyla bir aziz olarak yaþatýrým ruhumda onu. Arayýp bulmak, ellerini öpmek, boynuna sarýlmak geçer içimden,
vazgeçerim.Çünkü aramýzdan ayrýlmýþ olmasýndan korkarým. Bunu kabul edemem bir türlü...

Acaba
Olur mu ölülerin elleri?
Gözleri bakar mý gözlerimize?
Bir gülüþle dolasak bedenlerine kollarýmýzý,
Sarýlýrlar mý bize?
Yoksa
Yatarlar mý öylece
Olup
Mezarlarýnda yer sarmaþýðý...

(devam edecek)