Hangi tanrý, hangi din, hangi ideoloji; hangi nedenlerle olursa olsun, insanlarý cayýr cayýr yakmaya izin veriyorsa, o, yalnýzca vahþete aittir. Lanetler olsun, lanetler olsun!… Lanetler olsun!...
…………………………………………
Yazlýk evimizde geçireceðimiz ilk yazýmýzdý.

Oðlum lisedeydi. Arkadaþlarýyla tatile gitmek istedi.
Ona “Artýk yazlýk evimiz var, neden arkadaþlarýnla orada tatil yapmayý düþünmüyorsun?” diye sordum. “Evde yalnýz ben olurum, size yemekler yaparým.” dedim. Böylece, hem tatilini ekonomik hale getirecek hem de oðulcuðumu, bu yaz da tehlikelerden uzak, gözümün önünde tutacaktým. Çünkü o yýla deðin, okul denetimindeki geziler dýþýnda, salt arkadaþlarýyla hiç tatile gitmemiþti.

Altý , yedi delikanlý, gitarlarý, botlarý, deniz malzemeleriyle çýkageldiler.

Akþamüstüydü, denizden dönmüþlerdi. Mutfakta, sevdikleri yemekleri yapmýþ, son hazýrlýklarla uðraþýyordum. Akþam haberlerini almak için TV’yi açtým. Saati anýmsamýyorum. Spiker, Sivas’tan haberler veriyordu. Sýk sýk Aziz Nesin’in adý geçiyordu. Ýþi gücü býrakýp göz kulak kesildim.

Aziz Nesin’in çabasýyla dilimize çevrilen ve basýlan, Salman Rüþti’nin Þeytan Ayetleri kitabýndan ve doðan tepkilerden haberdardým. Ancak, bunun insanlarý ateþe vermekte kullanýlacaðýný düþünmemiþtim doðrusu. Oysa kýsa geçmiþte, bir Kahramanmaraþ, Çorum olaylarý vardý ve dinin, insanlarý nasýl katletmek için nasýl kullanýldýðýna kendi yaþamýmýzda da tanýk olmuþtuk.

“Allahüekber” sesleri, TV’den yankýlanýyor, taþlý sopalý, sakallý sakalsýz, poturlu þalvarlý ya da normal giyimli, sürekli sayýsý artan bir güruh, Madimak Oteli’nin etrafýný sarmýþ, haykýrýyor, saldýrýyor, polisin engellemesine dair bir görüntü ekranlara yansýmýyordu.

Daha sonra, askerlerin dizildiðini ve öylece beklediðini gördük. “Neden, duruyorsunuz, neden önlemiyorsunuz?...” çýðlýklarýmla gece boyunca TV’nin karþýsýna çakýldýðýmý anýmsýyorum. Çocuklar, ne zaman yemek yediler, sofrayý topladýlar, bulaþýklarý yýkadýlar, bilmiyorum. Oðulcuðumun, sarýlýp sarýlýp “Anne, sakin ol” dediðini anýmsýyorum. Annesi, ne haldeydi, o görünümünden, arkadaþlarýný evine davet etmiþ bir ergen olarak utanmýþ mýydý?... Bilmiyorum.

Devlet, duruma hakimdi sözümona. Demirel, Tansu Çiller hatta Baþbakan Yardýmcýsý Ýnönü de öyle diyordu ama güruh daðýlmýyordu.

Pir sultan Abdal Þenlikleri’ne katýlmak için orada bulunan onlarca þair, yazar, halk ozaný, semah gruplarý, müzikçiler Madimak’ta mahsurdu. Aziz Nesin’i, Asým Bezirci’yi, Musa Eroðlu’nu þahsen tanýyordum. Metin Altýok ve Behçet Aysan’ý þiirlerinden biliyordum. Tanýmam, bilmem önemli miydi?... Ýnsan gibi nice insan, üreten, yaratan, sanata, bilime, yurduna gönül vermiþ nice insan oradaydý iþte…

Yemek yemek, aklýma gelmediði gibi çocuklarýn elime tutuþturduðu çay bardaðýný da tutamamýþ, devirmiþim.

Telefona sarýlýyorum. Beni kim takacak? Sarýlýyorum iþte… Baþbakanlýk, Ýnönü, basýn…

Ateþ göründü iþte, alevler… Alevler… Alevler… Alevler… Yanýyorum…

Çýðlýk çýðlýðayým artýk…

“Bin git uçaða Ýnönü, bin git uçaða!… Bin git, sen de yan orada!… Sen de yan orada Ýnönü!… Yan orada!...”

Vildan Sevil
02.07.2012