Hüzün yalnız insana özgü değildir. Eşyalarda hüzünlenir. İçinde bulunduğu zamanla birlikte canlı cansız her varlık yaratılmıştır. Sevinç de hüzün de onlar içindir. Çay bardağı da hüzünlenir misal:Çay adlı nazeninin ipek teni tenine uzun süre değmeyen bardak hayata küser, içi daralır ışıltısı ve ışığı kaybolup gider. O artık sıradan bir eşyadır. Tekdüzeliğin kurbanıdır. Hayatının rengi ve ahengi kaybolmuştur.



Cam ustasının nefesinden sonra alıştığı, aşinası olduğu sıcaklık çayın teninin sıcaklığı ve buğusudur. Bardak, harfleri tanımaz; ama çayın rengini usaresini ezberlemiştir. Çaydan başka kendini özenle tutan, kadir bilir elleri de tanır çay bardağı. O eller içinde meftunu olduğu niceleri vardır elif parmaklı. O eller ki çay bardağını tutuşları esnasından şiir gibidir hâlleri. İşte çay bardağı bu şiir gibi ellerin sahibi nihallere de tutulur zaman zaman. Onlarla hemhal olma onu mutlu eder. Onların arayıp sormaması hüzün mevsimini getirir bardağın iklimine…



Narin ve nazenin çay bardağı hüznünü kimseyle paylaşamamanın sıkıntısını atmak ister ve sabırla bekler rafta. Bekledikçe hüznü ziyadeleşir. Albenisi azalır. Suskunlaşır. Ne zaman teni çaya dokunur, içine şeker atılır başlar kaşıkla şıngır şıngır bir besteyi terennüm etmeye. Artık devran,an ,mekan onundur. Hüzün mutluluğa tebdil olur. Saat çay saatidir. Camın şiiri ateşle ve nefesle yazılmıştır çok önceden. Ama bu şiiri gün yüzüne çıkaran efsane peri çaydır. Çay bardağı ve dahi cümle çay sever çayla bahtiyardır.




Laf aramızda yalnızlığın merhemi çaydır. Çay bardağı bile yalnızlığınverdiği hüznü onun sımsıcak nefesiyle unutur. Biz de bu hususta çay bardağından geri kalmayız hani…
Ankara, 02.09.2012 İ.K