Yine içimi bir hüzün kaplýyor...
Pencereler kapanýyor...
Ardý ardýna baþlýyor sessizlik...
Kimse olmadan yaþýyorum hayatýma...
Ne soran nede bilen var yerimi...
Bir yoksul ailenin çocuðuyum ben...
Ne üstümde giyilecek elbise...
Nede gönlümde bir sevinç...
Korkular, ardý ardýna geliyor...
Bakmadan yaþýyorum hayatýma...
Kendimi düþünecek halde deðilim artýk...
Belki umutsuz bir vakayým.
Bir o kadarda vakada yaþayan bir yoksulum…
Beni ben etmeyen fikrim yok ediyor,
Naylondan yapýlmýþ dünyama…
Derin, soluklar alýyor içimi...
Yok, olan memleketimin ardýndan,
Doyuruyorum kendimi bir lokma sevgiye...
Umutlarýn umutsuz kaldýðý gecelere...
Uzaðýmda perdelerle örünen gözlerin,
Beni ben ediyor içsiz aþk þarabýna…
O mahsul bakan hüzünlü portreler…
Ya var eden aþk hocasý…
Umutsuz pencerelerde yarým gözlerle bakan,
Sevda yüreði…
Ellerim perde kenarýnda olsa bile…
Sisli bir havada yokuþun umudunu beklesem bile...
seninle nefes alacaðým yerde olurum..
Derin bir nefes her þeyin çözümü olsa gerek...
Sabýr taþýnda mý doðar her zaman insan…
Yoksa kaybolan ömrün dehþetli sýkýntýsýnda mý?
Yine bayram ve yine bir parça þeker…
Hep çocuk olmak var ya bu hayattan…
Ya da deli olmak…
Gülüp eðlenmek, sabýrsýzca bayramýn yolunu gözlemek…
Derin soluk alýyor içimi…
Yine dört duvar ve yine çalýnmayan kapý…
Belki de sönmeye mailenmiþ sigaram.
Þarabýma aþk mehlemi koyan bir kadýn…
Karþýmda ki sisli bir yaðmura peþkeþ çekip elini pencereye vuran,
Garip bir gülümseme…
Ya da üzerinde yazýlmamýþ bir karanfil.
O nefes alamadýðým odadan dýþarý çýkaracak…
Beni seven sevgili…
Beni benden alan Dehþetli aþk manzaralarý…
Bedenimle beraber ahenk kuran,
Devrik cümlelerle sevgiyi yaþatan kadýn nerede…

hikmetullah yetkin